In onze westerse cultuur zijn we schuldig geweest aan het normaal maken(to sanatize) van het evangelie. In uitzoeken hoe we op een relevante manier Christus kunnen delen, zijn we vergeten dat de gekruisigde Christus een struikelblok is voor sommigen en een dwaasheid voor anderen. (zie 1 Cor 1:23) In ons verlangen naar een relationele aanpak , zijn we boord gegaan met ‘vriendschapsevangelisatie’, alleen zijn we vergeten hoe we vrienden moeten zijn, zeker met iemand die anders is dan ons. We leven in zo’n comfortabele en tolerante cultuur, dat we hebben vergeten hoeveel het kost om ons geloof te delen. Temidden van al onze preken over ‘succes theologie’ zijn we de plaats van opoffering(sacrifice) vergeten.(…)Doorheen de geschiedenis betekende over Jezus spreken lijden. Jezus waarschuwde ons dat het zo zou zijn, sprekend over de zegen die zou komen ‘mensen smaden, en vervolgen, en liegende alle kwaad tegen u spreken, om Mijnentwil’ (mattheus 5:11) Lees eender welk goed boek over Christelijke martelaars, en je komt de eerste bisschoppen tegen, waarvan sommigen zo bang warend at ze leefden ‘als levende martelaren’. DE koptische kerk doorstond de ‘eeuw der martelaren’. Je kan ook lezen over de voor-reformatorische hervormers als Jan Hus, die aan een paal verbrand werd voor ketterijen die voor velen onder ons normale leer zijn. En over de christelijke slachtoffers in de grote oorlogen, zoals de ontelbare Hongaarse priesters die vermoord werden tijdens en vlak na de tweede wereld oorlog, eerst door de nazi-bezetters, en daarna door de sovjet-bevrijders.
(…)Het offer en de kost van missie kan niet genegeerd worden. Maar wat betekent dat voor ons? Misschien zijn onze levens veel te comfortabel om te beginnen oncomfortabel te leven. Misschien zijn we te verlegen van de uitdaging van het evangelie om anderen uit te dagen.
Mijn grootste angst voor de ‘boiler rooms’ die zich over de hele wereld ontwikkelen is dat ze te comfortabel worden, dat het offer en de kosten minimaal zullen worden. Onze boiler room zouden zich op de moeilijkste plaatsen moeten bevinden. Tussen de armsten der armen, onder hen die verloren zijn zelfs voorbij we kunnen indenken, zouden wij moeten aanwezig zijn in de naam van Christus, en zo een welriekend ‘ofer van lofprijs’ worden (heb13:15) als we onze leven neerleggen als levende offers (rom 12:1) Het is daar dat het Koninkrijk komt!
De bovenstaande text komt uit het boek Punk monk, van Andy Freeman en Pete Greig, over hun ervaringen met neo-monastiek zoals die gegroeid is uit de 24-7 beweging. Een meer evangelische vorm van new monasticism, die misschien meer op St-Benedictus dan St-Fransiscus gebouwd is, zonder een echt anabaptistisch/anarchistisch kantje zoals bij Shane Claiborne en Ruthba wel aanwezig is. Het woordje ‘boiler room’ gaat zowel over de gemeenschap als over het gebouw waar ze hun gebedsruimte hebben. Maar hoe interessant dat ook is, dat is niet de reden waarom ik dit stukje vertaald heb…
Het statement in de eerste allinea heeft mij aan het denken gezet. Proberen we in onze pragmatisch evangelische neigingen dikwijls niet teveel om het evangelie te polijsten, glad en verkoopbaar te maken? Ik denk enerzijds dat er een spanningsveld is tussen maatschappelijk relevant willen zijn of ‘contextualiseren’ enerzijds, en het niet verliezen van de aanstoot en de dwaasheid van de gekruisigde christus…
Als we het over het eerste hebben: we moeten de taal gebruiken van de cultuur waarmee we communiceren. we moeten ons niet wegsteken in een subcultuur en mensen proberen te bekeren tot ons cultuurtje, maar we moeten mensen bij christus brengen. Veel van de dingen waar we mensen mee wegjagen van Christus zijn de aanstoot van ons Christelijk wereldje, die mensen wegjaagt lang voor ze Christus genoeg leren kennen..
En dan pas krijgen we het probleem dat de gekruisigde en opgestane Christus voor velen belachelijk of zelfs afstotelijk is. Dat is niet te vermijden, en dat is gevolg van onze vrije wiil als mens… sommigen gaan de boodschap van Jezus die zichzelf opofferde voor ons en onszelf opdraagt om elke dag ons eigen kruis op te nemen en hetzelfde te doen niet aanvaarden.
Hoe dikwijls laten wij het zover komen dat mensen ons smaden en kwaad van ons spreken, niet omdat we anders zijn, of omdat we Christen zijn, whatever dat is, maar omdat ze weten wat de boodschap van Christus is en ze die afwijzen? En als dat het geval is, gaan we ons dan gezegend voelen, zoals Jezus zegt in Mattheus 5?
Om terug te komen op die relevantie, we moeten Jezus zo communiceren dat ons publiek ons begrijpt. Jezus gebruikte ook alledaagse beelden voor de gewone judeëer uit zijn tijd: schapen, vijgenbomen, druiven,… en we moeten de boodschap zo vertalen dat ze te begrijpen is. Paulus zegt ook dat hij jood met de joden werd, en griek met de grieken, etc…
Maar als we alleen hip en relevant willen zijn, dan ontzenuwen we de kern van de boodschap. Jezus kwam niet om ons cool te maken, maar om ons te leren onszelf nederig te maken… Alle wereldse eer en de lof van mensen zouden niets voor ons mogen betekenen…
Alle eer aan Hem!
shalom
Bram
'blog van Brambonius' 