‘blog van Brambonius’

februari 1, 2019

Good Saint Nathanael – Hide No Truth (CD-bespreking)

Filed under: album-bespreking, goeie CD's, muziek — Tags: , , , — brambonius @ 10:42 am

I think on our best days maybe for even just a few seconds or minutes we all have, saintly actions and so for me saying, this project’s good saint Nathanael, I’m aspiring to have more of those, good moments where I treat my, my fellow man really well, and less like time where it’s just focused about me. (album trailer)

(4.5/5 sterren)
(English version here) Ik moet toegeven dat ik de nieuwe muziek niet zo goed meer volg als toen ik jonger was, maar soms is er toch nieuwe muziek die me enthousiast kan maken. En vandaag ben ik blij dat ik de release kan aankondigen van het album ‘Hide No Truth’ van Good Saint Nathanael, waarvan de gebrande CD al een week niet meer uit mijn CD-speler geraakt is denk ik (ik was zo gelukkig om een preview copy te krijgen voor een review). Dat is een opmerkelijk en intrigerend album vol rustige op folk gebaseerde muziek die desondanks geen easy listening is. Soms hoor ik flarden of wat Beck of de Eels zouden doen als ze volledig akoestisch zouden gaan zonder ritmesectie, of misschien een Bonny ‘Prince’ Billie die de latere duistere Johnny Cash covert, met zelfs echo’s van de meer geïnspireerde lofi van Daniel Johnston of een compleet gedeconstrueerde mewithoutyou. Maar misschien is al mijn name-dropping een beetje idioot. In een rechtvaardige wereld zou dit een referentie-album kunnen worden in de nabije toekomst voor dit soort muziek. En als je wil weten wat ik bedoel met al mijn reeks van obscure referenties, luister even naar de singles Lightning,  Everything that’s lost en better.

Wie zit er achter deze muziek? Good Saint Nathanael is een nieuw project van Nate Allen, die waarschijnlijk het best bekend (of helemaal niet) is van ‘Destroy Nate Allen’, Een Amerikaanse vrolijke folkband vol DIY-punkenergie die ik ooit op myspace heb ontdekt, tijdperken geleden in een andere wereld die simpeler was maar ook gevuld van wonderlijke nieuwe en opwindende onbekende obscure muziek. Hoewel die sfeer nog steeds een beetje te vinden is in Good Saint Nathanael -iets wat ik mis in de muziek van vandaag- zijn beide projecten heel verschillend. Good Saint Nathanael klinkt een stuk volwassener en introspectiever, en bovendien heel subtiel en muzikaal en tekstueel best diep.

De basis van ‘Hide No Truth’ wordt gevormd door negen duistere en eerder minimalistische folksongs die gebaseerd zijn op een skelet van stem en folkgitaar, waarachter arrangementen geplaatst zijn met heel variërende instrumenten (van ‘broken tape noise’ tot een harp!) die heel interessant soundscapes produceren op de achtergrond. Nate Allen ontwapent de luisteraar zo ook gaandeweg met de brutale eerlijkjheid van zijn begeesterde zang, en de meeste songs lukken er volldig in om hun ambities waar te maken zonder dat er zelfs maar iets te horen is dat in de buurt komt van een ritmesectie, iets wat zeker wel een verwezenlijking is in 2019!

Qua inhoud is het hele album doordrongen van spirituele worstelingen, traumas die voortkomen uit religieuze misbruiken in de Amerikaanse conservatieve kerk, en ondanks dat toch hoop en geloof zelfs in het duister, allemaal door elkaar en dikwijls poetisch maar heel eerlijk beschreven op een manier die sommige gevoelige zielen van hun sokken zou kunnen blazen. Anderen zouden in die omstandigheden een break-up album voor hun geloof maken, maar dit is zeker geen ‘deconversie-album’ zoals fingers crossed van Derek Webb dat was. (Zie mijn review in het Engels van dat album). Inplaats van een escapistische “women and whiskey are persuasive at making me forget you” gaat Nate Allen altijd terug naar de hoop en het Licht, hoe kwetsbaar ook, en eindigt het album met de zekerheid dat

Yes I think we can do better, a whole lot better, a whole lot better than this
Yes I think we can do better, treat the whole world better than this (better)

En dat is iets dat we echt nodig hebben in deze tijd. Hoop, en een groeitraject van vallen en opstaan waarbij we met een beetke mildheid kunnen kijken naar het vallen is één van de dingen die deze dingen momenteel het meest nodig heeft! En wanneer dat verpakt wordt in zulke mooie muziek dan is het natuurlijk nog beter!

Buiten vriest het wanneer ik deze review schrijf, hoewel de beloofde sneeuw nog niet gevallen is. Ik werk achter mijn laptop terwijl ik naar ‘Hide No Truth’ luister, en voor een moment werkt het allemaal perect: een goed Belgisch trappistenbiertje, de rust van de winternacht buiter, en dan de muziek, eerlijk en kwetsbaar. Dat is de manier om van muziek te genieten!

Good Saint Nathanael vind je hier :

website(met allerlei links voor dowload en streaming)
Bekijk ook de album mini-trailer
Lees ook dit interview

Disclaimer: I heb inderdaad een electronische kopie van het album gekregen voor een review, maar het enthousiasme komt volledig van mijn kant!

mei 6, 2015

‘Father I am tired’ + Meer contemporary Christian Muzak op komst…

Filed under: eigen muziek Bram Cools, muziek — brambonius @ 1:01 pm

Een update over de muziek van Bram Cools, meest onbekende singer-songwriter op de planeet…

Mangocoffeesepia

‘Father I am tired’

Dit bericht dient eerst en vooram om iedereen die erin geinteresseerd zou kunnen zijn te laten weten dat de Bram Cools-klassieker ‘Father I am tired’ nu gehoord en gedownload kan worden, en wel in een tot nu toe ongehoorde versie, op mijn soundcloud-site. Of klik op de koffie hierboven als je dat liever doet…

(En ja, als je het je afvroeg: alle instrumenten en stemmen, -inclusief het koor!- zijn door Bram gedaan!)

Meer contemporary Christian Muzak op komst…

Maar dat is maar heft begin van het nieuws: Deze upload kan gezien worden als de eerste ‘single’ die een nieuwe elektronische release aankondigt van de oude ‘contemporary Christian Muzak’ nummers, eindelijk samen op één album. Waarschijnlijk is dit minstens vijf jaar te laat, maar beter nu dan nooit…

Voor zij die nu niet weten waar ik het over heb: Jaren geleden had ik een band, het ‘Contemporary Christian Muzak collective’ (of kortweg CCMC). We probeerden een soort van experimentele muziek te spelen die zowel connectie zocht met de Schepper als interessante sounds creëerde die niet als honderden keren daarvoor gehoord waren. In tegenstelling tot wat de bandnaam deed vermoeden was het niet echt liftmuziek voor een saai Christelijk radiostation dat poogt happy-clappy veilige Christelijke muziek te brengen aan de conservatieve middenklasse, maar eerder een soort ruwe lo-fi indierock, met daarin soms wat free-form noise en experimentele imrpovisatie…

Als band hebben we maar een paar concerten gedaan doorheen de jaren, maar het was wel heel leuk, en ik mis die dagen echt wel soms. Maar tijd gaat door en dingen veranderen, en alle bandleden gingen een andere weg en begonnen een gezin en zo, en uiteindelijk viel alles een beetje uit elkaar. Wat heel spijtig is is dat we geen
echt goede studio-opnamen gemaakt hebben van de nummers, en dat er ook geen CD-waardige live-opnamen zijn ook niet. Dus alles wat er overblijft zijn de thuis-opgenomen multitrack-versies met mezelf op heel veel kanalen met een hoop instrumenten. Sommige van deze opnamen zijn nooit helemaal afgeraakt, maar daar wordt dus aan gewerkt
zodat iedereen binnenkort naar de Contemporaire Christelijke Muzak kan luisteren zoveel ze willen.

Ik hoop dat iedereen van de song geniet en ze deelt met anderen die ze ook zouden appreciëren…

(en bedankt om deze mail te lezen!)

peace

Bram Cools

PS: Meer muziek van Bram Cools kan je luisteren en download op bandcamp.com. (Alle muziek is momenteel ‘choose your price’)

januari 27, 2013

2 nieuwe Bram Cools liedjes

Ik kan niet zeggen dat ik veel muziek heb gespeeld de laatste tijd (en geblogd ook niet) en dat heeft waarschijnlijk veel met een kleine baby te maken… Maar toen ik naar een paar oude opnames aan het luisteren was heb ik toch beslist om eens een aantal oude opnames die half of bijna af  zijn eens af te werken voor ik opnieuw aan nieuwe nummers begin… Vandaag dus deze release op bandcamp van 2 numemrs waar ik al heel lang aan bezig was. Niet mijn gewoonlijke stijl (bestaat zoiets) dus heb ik ze maar samengegooid tot een twee-song-single.

Het eerste is een beetje duistere ‘metal-zonder-de-metal’, over de manier waarop beelden van vrouwen worden gebruikt in digitale wereld. Het tweede is meer een electronisch rockdeuntje over een gefaalde postmoderne messias. Op een bepaald moment wilde ik beide nummers includeren in mijn cyberluddism album, maar ze pasten niet…

Beide songs zijn te beluisteren en te downloaden hier op  mijn bandcamp.

BYTEtext

byte of my byte, pixel of my pixel

softly spoken to my eyes
images of naked flesh they tell intimate lies
how could I want her if she’s not mine
how could I want her If she doesn’t even exist
how could I want her

and this game will always go on
in this world Venus is just a slave of Mammon
how do I fight against those evil gods
oh lust in the eye only also is adultery yes it is

softly spoken these intimate lies
could I just not turn away my eyes
why should I look at her if she’s not mine
why should I look at her if she doesn’t even exist
why should I look

and this game will always go on
in this world Venus is just a slave of Mammon
how do I fight against those evil gods
oh lust in the eye only also is adultery it is
oh beautiful re-creation oh sweet deception
byte of my byte and pixel of my pixel

The chosen one

Am I the chosen one
who’s gonna save the world
am I the chosen one
from the ancient prophecy
they all told me that I was the one
they all believe will deliver
they all see something that I’m not
And I’m here face to face with evil

I’m just a pointless stupid postmodern guy
on opium for the people I’ve always been so high
distraction much more pointless than the most deformed religion
I’ve wasted my whole life and now I’m ready for nothing
the great nothing

I’m not chosen one
that was gonna save the world
I was not the chosen one
from their stupid prophecy
they still think  that I was the one to save them from evil
they still believe that I will deliver the way their fairy tales told them
but here I’m being  torn into pieces
it wasn’t me they needed to fight this evil

I was just a pointless stupid postmodern idiot
I didn’t learn a thing, I cannot use their stupid magical sword
and now the world must end, and evil will take over forever
I’ve wasted the world  I wasn’t ready for nothing

should I’ve been the chosen one
that could’ve saved the world

enjoy

Bram

juni 4, 2012

Muzikaal intermezzo: help de rijken (Raymond)

Ik weet dat het hier heel stil is, en hoop daar deze zomer iets aan te doen. Ondertussen zit er meer actie op hortus Brambonii en af en toe ook op Brambonius in English. En daarnaast is er nog wat muziek van mij die al lang niet meer te krijgen was te downloaden op bandcamp: The irresistible 21st century virgin boy tapes part I.

Maar omdat er hier nu even niet veel gebeurt even een muzikaal interlude van onze Vlaamse trots Raymond van het Groenewoud. Een nummer dat ik opdraag aan de #occupy-beweging, en aan Franciscus van Assisi/

Help de Rijken (Raymond van het Groenewoud)

Help de rijken
Help de rijken
Ze zijn met niets begonnen
Ze hebben het niet makkelijk
Help de rijken

Ja, ze hebben zoveel zorgen
En ze worden nog eens gek
En ze hebben een alarm en een tralies en een hek
En een vreselijke bloedhond
En een dikke vette kluis
En de lichten floepen aan
‘t Is een heel gezellig huis
En hij moet nog even bellen
Dat gebeurt nog weleens meer
En zij moet nog even wachten
Er staat een rekening verkeerd
De belasting is weer lastig
Ja, dat is een echt plaag
En de dollar staat weer laag

Help de rijken
Help de rijken
Ze zijn met niets begonnen
Ze hebben het niet makkelijk
Help de rijken

Arme rijke, op de stoep
Zoveel auto’s,zoveel snoep
Weinig vriendjes in de buurt
Af en toe één ingehuurd

Help de rijken
Help de rijken
Ze hebben veel besognes
Ze hebben het niet makkelijk
Help de rijken

december 22, 2011

top-10 albums van 2011

Ik moet toegeven dat ik niet veel nieuwe CD’s heb gekocht het afgelopen jaar. Met werk, studies, baby en noem maar op was mijn aandacht op andere dingen gericht, en bovendien zit ik een in ‘one-third-life-crisis’ die gepaard gaat met een new music fatigue. Allemaal moeilijkdoenerij om te verantwoorden dat ik amper 10 platen van het jaar bijeengesprokkeld krijg aan het einde van 2011, iets wat voor mij heel vreemd is.

Maar een top-10 kan er nog wel af. De links zijn naar mijn eigen recensies op cultuurshock.net, waarop ik regelmatig publiceer, een waar de top-3 van deze lijst wat meer uitleg krijgt in het eindejaars-overzicht van de redactoren.

1. psalters – carry the bones
2. gungor – ghosts upon the earth
3. the restoration project – hold on to love
4. Spinvis – Tot ziens, Justine keller
5. Tinariwen – Tassili
6. Josh Garrels – love and hate and the sea in between
7. Aaron Strumpel – birds
8. school is cool – enthropology
9. dEUS – keep you close
10.radiohead – the king of limbs

Dat ik ooit 3 christelijke platen in de top-3 zou zetten had ik nooit verwacht. Maar deze zijn echt wel de enige 3 tijdloze platen van het jaar… Volgens mijn vreemde mening. Waarchijnlijk luisteren de meeste mensen niet eens naar die dingen…

Aan andere lijstjes te zien heb ik een hoop platen gemist, van onder andere fleet foxes, bon iver, thrice, Bruce Cockburn, PJ Harvey, The Spirit that guides us, Tom Waits, low, Iron & Wine, over the rhine en explosions in the sky. Zeker de laatste 3 van mijn lijstje hadden waarschijnlijk wel bezet geweest als ik deze albums had beluisterd dit jaar, en misschien wel hogere plaatsen ook… Spottify eens gebruiken deze vakantie…

Wat vonden jullie de beste albums van 2011?

groeten

Bram

juni 23, 2011

The restoration project – hold on to love

The restoration project is een collectief rond de amerikaanse zangeres/componiste Tracy Howe Wispelway. Het is zo één van die muzikale gezelschappen die zich ophouden aan de rand van het fenomeen dat ‘Christelijke muziek’ heet, en die op zich eigenlijk veel meer aandacht zouden mogen krijgen dan het merendeel van de mainstream van dat marktsegment, maar die geen enorme promotiemachine en gigantische platenlabels achter zich heeft. Lees verder op cultuurshock

mei 15, 2011

Sufjan Stevens, Koninklijk circus Brussel, 10/5/11

Sufjan Stevens is zo één van die muzikanten die nooit echt voorspelbaar zijn. Misschien vooral bekend om rijkelijk georchestreerde indie-folk heeft de Amerikaanse singersongwriter en multi-instrumentalist daarnaast nog vele andere genres geëxploreerd. OOk wat hij live doet is niet voorspelbaar. Waar hij vroeger alleen met gitaar enn banjo toerde, heeft hij de laatste jaren meestal een grote band bij. Het meest recente album ‘the age of adz”, dat eind vorig jaar uitkwam, is grotendeels gebaseerd op vreemde electronische beats, geluidseffecten en bevreemdende orchestrale arrangementen, en de folk is grotendeels naar de achtergrond gedreven. En het is dat laatste album dat hij live kwam spelen in het Koninkrijk Circus in Brussel. Onze zitplaatsen waren helemaal bovenaan, wat een goed beeld gaf over het podium en alles wat daarop gebeurde, en het geluid was heel goed. Ik was niet zeker wat ik moest verwachten, maar dat het speciaal ging zijn wist ik wel.

Het voorprogramma bestond uit een zekere DM Stith, een man met een goede stem, een akoestis

che gitaar en af een toe een loopstation, die op zich best een goede indruk naliet, maar hij was al bezig toen we aankwamen en stopte om 8 uur met spelen, dus veel kan ik niet zeggen over zijn set, behalve dat de laatste nummers best ok klonken… Maar ze waren vergeten bij de eerste noten van sufjan.
Sufjan valt zelf om half negen met de deur in huis en opent zonder enige vorm van aankondiging met een totaal nieuwe versie van ‘seven swans’. Direct is de toon gezet. Zowel muzikaal als visueel heel indrukwekkend is dit eerste nummer alleen al de moeite van het komen meer dan waard : Sufjan en zijn banjo’tje worden opgeluisterd met 10 andere muzikanten en nog veel meer instrumenten, bevreemdende kostuums, projecties en andere toestanden. De dynamiek tussen harde en rustige stukken is ongelofelijk, net zoals de kostuums en choreografie, die bij ‘seven swans‘ onder andere ook een paar sets grote witten zwanenvleugels inhouden. Opvallend in de meeste arrangementen zijn behalve de twee drummers (!) die aan twee kanten van het podium staan en de twee zangeressen/danseressen de opvallend aanwezige electronica enerzijds en de blazersectie anderzijds. Alleen de bij Sufjan meestal alomtegenwoordige banjo verdwijnt na het eerste nummer bijna volledig om amper nog gehoord te worden…

'seven swans'

Sufjan leidt zijn bende goed door een set die vanaf het tweede nummer volledig uit recent materiaal bestaat. Meer dan de folk die we van hem gewoon zijn komt komen vooral space-muziek en electronische symfonische pop naar boven in een heel afwisselend meer dan twee uur durend spektakel. We onthouden onder andere ‘too much‘ met vreemde beatjes in 7/8 en orchestrale arrangementen, het titelnummer ‘the age of adz’,  het rustigere ‘the owl and the tanager‘ met ongelofelijk mooi pianospel, een heel sterk ‘vesuvius‘ met overdonderende projecties, de folksong ‘ futile devices‘ die wordt afgesloten met vreemde solo, eigenlijk zijn alle nummers toppers… Niet alleen muzikaal maar ook visueel is er veel afwisseling, met vreemde kostuums die in blacklight helemaal psychedelisch worden, maar ook de projecties mogen er wezen. Op een bepaald moment geeft Sufjan ook een hele uitleg over de kunst van …; waarop veel van zijn album gebaseerd is, wat veel verklaart van de psychedelica die op het schizofrene af is soms.

Als ‘opus magnum’ van de avond wordt een alles omverstampende ‘impossible souls’ gespeeld van meer dan twinig minuten lang, bevreemdende popmuziek uit de interstellaire ruimte, met bizarre dansjes, zware electronische percussie die live grotendeels door de twee drummers wordt gebracht, en een paar heel catchy dansbare stukken. Dit alles wordt opgeluisterd mét een overweldigend spektakel op het podium, met sufjan in een bizar pshychedelisch pak met enorme vleugels, en waarbij op een bepaald moment zelfs een berg balonnen uit de lucht gevallen komt… Als de band stilvalt wordt het nummer wordt afgesloten in stilte met alleen sufjan op gitaar. Alle muzikanten hebben echt alles van zichzelf gegeven, en gaan doodvermoeid het podium af…

…Om 5 minuten later toch nog terug te komen voor een korte set met oudere bisnummers, helemaal omgekleed naar alledaagse kledij. sufjan, duidelijk aan het eind van zijn latijn, neemt plaats achter de piano voor een solo-moment met ‘concerning the UFO sighting‘, gaat daarna over op een heel mooie ‘casimir pulaski day‘ (mét banjo in de achtergrond!), en walst daarna uiteindelijk de zaal nog één keer plat met ‘Chigaco’. Als de outro van een engelachtig koortje verdwijnt in de stilte is het duidelijk: dit was niet zomaar een concert!

(links zijn youtube-films die anderen hebben opgenomen uit het publiek, de kwaliteit is niet altijd even denderend, maar het geeft wel een idee van hoe het was…)

juni 19, 2010

NT Wright is a sound theologian (nieuw liedje)

Filed under: eigen muziek Bram Cools, muziek — Tags: , , , — brambonius @ 12:30 pm

Ik ben me ervan bewust dat er een soort van blogstilte heerst hier. Ik ben zelf niet heel zeker waarom…

Maar om de gaatjes te vullen totdat er hier iets nieuws verschijnt nog even wat muzie. Ik ben aan het werken aan een aantal nieuwe nummers, die een stukoutube heb gepost.  electronischer zijn dan ik gewoon ben (en die dus niet zo goed live te spelen zijn) voor een album dat ‘cyberluddism’ gaat heten. Een van deze nummers is een industrieel triphopdeuntje met de vreemde titel ‘N T Wright is a sound theologian’ dat ik net op youtube heb gepost.

iemand die het leuk vindt?

shalom

Bram

januari 15, 2010

Brambonius’ top-25 albums van de jaren nul

Op verschillende plaatsen zijn er beschouwingen van wat de beste albums zijn van het afgelopen decennium, dus ik ga me er ook een in moeien. dus hier is mijn top-25 met de beste albums van de afgelopen 10 jaar (minus diegene die ik vergeten ben dan… sorry aan de gedupeerde artiesten):

25. woven hand – consider the birds
24. The welcome wagon – welcome to the welcome wagon
23. Sufjan Stevens – michigan
22. Woven hand – mosaic
21. danielson – ships
20. half-handed cloud – we haven’t just been told, we have been loved
19. 16 horsepower – secret south
18. mumford & sons – sigh no more
17. Br Danielson – brother is to son
16. Silver Mt Zion – He Has Left Us Alone But Shafts of Light Sometimes Grace the Corners of Our Rooms
15. Mark Knopfler – sailing to philadelphia
14. radiohead – kid A
13. mewithoutyou – brother, sister
12. Bob Dylan – modern times
11. grandaddy – the sophtware slump
10. Sufjan Stevens – Illinoise
9. white stripes – white blood cells
8. 16 horsepower – folklore
7. soul-junk – 1942
6. mewithoutyou – It’s All Crazy! It’s All False! It’s All a Dream! It’s Alright.
5. psalters – the divine liturgt of the wretched exiles
4. think of one – naft
3. spinvis – spinvis
2. sigur ros – Ágætis byrjun
1. sufjan stevens – seven swans

de persoon die ze allemaal kent mag zich muziekfreak noemen!

shalom

Bram

december 8, 2009

Het Q&A Bram Cools interview

stond origineel hier op vi.be

Q: Hoelang maak je al muziek?

A: Ik ben zo rond mijn 15e , midden jaren ’90, begonnen met gitaar spelen denk ik, en ik heb altijd mijn eigen dingen verzonnen en opgenomen. Eerst op cassetjes, waar ik begin jaren 2000 in mijn begin twintiger jaren compilaties van begon te maken. Dat was soms heel bizarre en rommelige muziek. Er zit wel wat bij dat ik nu niet kan luisteren eigenlijk. Al vind ik vooral een aantal instrumentaaltjes die ik zelf laag voor laag heb ingespeeld in die jaren  nog steeds verbazend. ‘draackendooder dansch’ en [MDinterlude] op I am the Belgium Christian lo-fi scene zijn daar voorbeelden van, en ‘my old name’ stamt ook uit die tijd.

Q: Je hebt nu een CD gemaakt. Die titel alleen vraagt al om meer uitleg, zeg eens wat het is?

A: Eigenlijk is het meer een soort best-of van wat ik allemaal heb opgenomen doorheen de jaren, en zowiezo is het maar een thuis-gebrande CD-R. Dus al te veel spectaculairs moet je er niet van verwachten van dat ‘een CD maken’. Om de titel te verklaren: ik ben belg, lo-fi is de klank en het genre van de meeste van mijn muziek, dat is iets waar ik niet aan kan ontsnappen en wat ik ook niet ga proberen. Christen ben ik ook, en dat is soms te horen is sommige nummers, dus noem ik het soms voor de grap ‘christian lo-fi’. Niet dat het mijn bedoeling zou kunnen zijn om ‘christelijke muziek’ te maken die alleen voor een gelovig publiek is. Mijn muziek is voor de zeldzame mensen die het graag horen en er iets aan hebben, en ik heb liever een publiek zonder oogkleppen…

Q: Soms heb je nogal bombastische arrangementen die bijna volledig zelf ingespeeld zijn.  Is het moeilijk om je muziek live te spelen?

A: Dat hangt van het nummer af… Ik heb nummers die ik al jaren live speel die ik nog nooit opgenomen heb gekregen op een bevredigende manier, en aan de andere kant heb ik nummers die gewoon niet live te spelen zijn omdat ze zonder arrangement niet klinken en ik teveel instrumenten opgenomen heb en altijd te weinig muzikanten heb. Momenteel is het live nogal stripped-down in duo of trio-bezetting. Vroeger had ik een leuke band ‘the Contemporary Christian Muzak collective’, maar mijn muzikanten hebben een gezin, of andere muzikale interesses, of zijn verhuids naar scandiavia… (zucht) Ik hoop toch dat we ooit nog eens samen kunnen spelen…

Q: Wat zijn je grote invloeden qua muziek denk je zelf?

A:  Dat is heel divers. Uit mijn tienerjaren vooral Bob Dylan, U2 en the cranberries. Later ben ik ook meer naar heel verschillende genres gaan luisteren. Ik ben een grote fan van bijvoorbeeld think of one in hun naft-periode, the innocence mission, de oude dEUS en moondog Jr, Larry Norman, 16 horsepower, en de psalters. Dat is een nomadische bende Christen-anarchisten die nogal heavy experimentele wereldmuziek maakt. (zie www.psalters.org nvdr) Hun optreden in de scheldapen moet zo ongeveer het meest inderukwekkende dat ik ooit gezien heb qua live-muziek.

Q: Wat wil je bereiken met je muziek?

A: Geen idee. Ik speel muziek voor mezelf, en voor wie er maar naar wil luisteren… Ik weet dat mijn muziek niet commercial kan aanslaan, en dat het soms nogal bizar is, en ik weet ook dat mijn stem soms een vreemde esthetische ervaring oplevert… Maar er zijn blijkbaar altijd mensen die het wel graag horen dus ik blijf doorgaan.

Q: Waar ben je nu me bezig? Staan er nog andere nieuwe muziek en/of optredens aan te komen?

A: Ik werk aan nieuwe nummers die ik aan het opnemen ben. Ik werk al lang aan een EP die ondertussen full-CD gaat worden, maar ik heb geen idee wanneer die af gaat zijn. Het gaat weer lo-fi zijn, maar met misschien wel wat nieuwe geluiden die ik nog niet ge-exploreerd zijn. En wat live spelen betreft, ik weet dat ik dat zou moeten doen, maar ik ben een vreselijk lousy organisator, dus veel optredens heb ik niet gepland. En repeteren zonder optreden dat gepland is daar heb ik meestal geen discipline voor… Maar aan die dingen wordt gewerkt…

Q: Laatste vraag. Je mag met eender wie meewerken om een plaat op te nemen, wie kies je?

A: Ik zou een aantal van mijn vrienden vragen met wie ik al heb meegespeeld. En misschien de leden van de psalters voor een aantal nummers. En misschien sufjan stevens op banjo… Hangt af van de muziek die ik wil opnemen. En als producer zou ik Daniel Smith kiezen (zanger van Danielson nvdr), die ook ‘seven swans’ van sufjan stevens, ‘ten stones’ van wovenhand en de laatste van mewithout you heeft geproduced. Allemaal platen die tot mijn favorieten behoren… Maar ja… dat zal wel fantasie blijven he…

Q: bedankt voor het interview. Nog veel succes met je muziek en andere bezigheden.

Older Posts »

Blog op WordPress.com.