Die ouderwetse Linkse rakkers van een kerkvaders toch…

Ik weet dat onze Westerse ‘links’ en ‘rechts’ dichotomie op politiek vlak weinig behulpzaam is, maar omdat mensen er nu eenmaal gebruik van maken wil ik even doen alsof ze inderdaad bruikbaar is…

Om één of andere reden worden Christenen dikwijls geassocieerd met ‘rechtse’ politiek. Wat in de praktijk waarschijnlijk wel dikwijls zo is, maar kijkend naar de bijbel en de kerkgeschiedenis vind ik dat toch redelijk vreemd. En ik vrees zelfs dat een aantal rechtse punten gewoon niet te verzoenen zijn met de bijbel, en met een groot deel van de Christelijke traditie. Zelfs de paus is, voor rechtse conservatieven toch, op economische, vlak redelijk ‘links’. Maar dat is nog niks vergeleken met de kerk uit handelingen, Fransicus, de eerste anabaptisten of veel andere Christenen  uit de geschiedenis, en met de bijbel zelf.

Laten we beginnen met een stukje kerkgeschiedenis

D e eerste christenen schreven dat als ze niet genoeg voedsel hadden voor de hongerige mensen die aan de deur kwamen, de hele gemeenschap ging vasten totdat iedereen een maaltijd kon delen. Wat een ongelooflijke economie van liefde. De eerste christenen zeiden dat als een kind sterft terwijl een christen extra voedsel heeft, hij schuldig is aan moord. Een van de kerkvaders, Basilius de Grote, zei het in de vierde eeuw zo: ‘Als iemand een man van zijn kleren berooft, noemen we hem een dief. En iemand die een naakte zou kunnen kleden, maar het niet doet – zou hij niet hetzelfde zijn? Het brood in je kast is van de hongerigen. De mantel in je kledingkast is van de naakten. De schoenen die je weg laat rotten, zijn van de berooiden.‘ Of in de woorden van Dorothy Day: ‘Als je twee jassen hebt, is er eentje van de armen.’ Geen wonder dat Johannes de Doper zo’n koppeling maakte tussen herverdeling en bekering:’Bekeer je, want het koninkrijk van de hemel is nabij’ en:’Wie twee stel onderkleren heeft, moet delen met wie er geen heeft’.
[Shane Claiborne, The irresistible revolution]

De hier geciteerde Basilius de Grote is niet zomaar een marginale linkse rakker die op café zijn mening verkondigde maar waar verder niemand naar luisterde, maar één van de drie Cappadocische Vaders, die minstens even belangrijk zijn voor de Oosterse kerk als Augustinus, voor veel protestanten en katholieken de oppperkerkvader, voor de Westerse kerk… Eén van de belangrijkste stemmen uit de vroege kerk die, die de door Shane aangehaalde woorden van Johannes de doper en Jezus actualiseert op een radicale manier…

Op zich is de bijbel trouwens even radicaal:

Jacobus 2:
14 Broeders en zusters, wat heeft het voor zin als iemand zegt te geloven, maar hij handelt er niet naar? Zou dat geloof hem soms kunnen redden? 15 Als een broeder of zuster nauwelijks kleren heeft en elke dag eten tekortkomt, 16 en een van u zegt dan: ‘Het ga je goed! Kleed je warm en eet smakelijk!’ zonder de ander te voorzien van de eerste levensbehoeften – wat heeft dat voor zin? 17 Zo is het ook met geloof: als het zich niet daadwerkelijk bewijst, is het dood. 18 Maar dan zegt iemand: ‘De een gelooft, de ander doet.’ Laat mij maar eens zien dat je kunt geloven zonder daden; ik zal u door mijn daden tonen dat ik geloof. 19 U gelooft dat God de enige is? Daar doet u goed aan. Maar de demonen geloven dat ook, en ze sidderen. 20 Dwaas, wilt u het bewijs dat geloof zonder daden nutteloos is?

Het idee van geloven als iets intellectueel dat los te koppelen is van de rest van ons leven is sowieso een moderne illusie, die waarschijnlijk mee heeft geholpen met het dechristianiseren van het Westen. Maar  vooral de houding van de Amerikaanse conservatieven met hun nadruk op strikt kapitalisme en individualistisch anti-socialisme (gebaseerd op de ‘wet van de sterkste’, terwijl ze heel ironisch op wetenschappelijk vlak evolutie volledig verwerpen) staat hier volledig haaks tegenop…

Zelfs de apostel Paulus, voor protestanten en fundamentalisten toch wel de top en ‘het van het’ in de schriftelijke canon zou nooit aan de kant staan van de ‘American dream’. Aan zijn leerlijk Timotheüs schrijft hij bijvoorbeeld het volgende:

1 Tim 6
6 Voor wie tevreden is met wat hij heeft, is het geloof grote winst. 7 Wij hebben niets in deze wereld meegebracht en kunnen er ook niets uit meenemen. 8 Wij hebben voedsel en kleren, laten we daar tevreden mee zijn. 9 Wie rijk wil worden, staat bloot aan verleiding, raakt in een valstrik en valt ten prooi aan dwaze en schadelijke begeerten die een mens in het verderf storten en ten onder doen gaan. 10 Want de wortel van alle kwaad is geldzucht. Door zich daaraan over te geven, zijn sommigen van het geloof afgedwaald en hebben ze zichzelf veel leed berokkend.

‘Linkse zever’ voor iemand die gelooft in de ‘American dream’ natuurlijk…

Onrealistisch gezever voor de verlichte moderne mens…

sja….

 

 

evangelie IV: niet Caesar maar Jezus!!!

En dan gaan we verder met het evangelie, en weer een heel andere insteek: Ons woordje ‘evangelie’ komt van het griekse ‘evangelion’ of ‘goed nieuws’. Maar het woord is niet uitgevonden om het evangelie van Jezus te beschrijven, het bestond al. In het romeinse rijk werd namelijk gesproken over het evangelie van keizer Augustus: 

De meest goddelijke keizer… moeten we beschouwen als gelijkwaardig aan het begin van alle dingen… want toen alles in chaos en vernietiging verviel, restaureerde hij alles opnieuw en gaf hij de wereld een nieuw aura…
Caesar… ons aller goed nieuws… het begin van leven en vitaliteit… Elke stad neem unaniem zijn verjaardag aan als het begin van het nieuwe jaar… Want de voorzienigheid die ons hele leven heeft geregeld… heeft ons leven tot een climax van perfectie gebracht door ons de Keizer Augustus te geven… Gezonden naar ons en onze afstammelingen als redder; heeft hij een einde aan alle oorlogen gemaakt en de dingen op orde gebracht, en manifest geworden heeft hij alle hoop van vroegere tijden vervuld… de verjaardag van onze god augustus brengt ons het goede nieuws [EVANGELION] over hem...(een inscriptie uit asia Minor, 6VC, geciteerd in ‘Jesus for president’ van Shane Claiborne en Chris Haw, vertaals uit het engels door mezelf..)

Er was al een evangelie, namelijk dat Augustus, de eerste echte romeinse keizer, die bijna de hele bekende wereld veroverd had, vrede gebracht had in zijn rijk… En diezelfde keizer werd door de romeinen als God aanbeden. Sterker nog: iedereen in het romeinse rijk werd geacht de keizer als god te eren, en in rome zelf konden bijvoorbeeld mensen de markt niet betreden zonder een klein symbolisch ere-offer aan de goddelijke keizer.

En dan heb je daar de oproerkraaier Jezus, die preekt over het Koninkrijk van God. Hij negeert alle maatschappelijke orde, en gooit alle gebruiken en taboes omver. Aan de ene kant spreekt hij met de samaritaanse vrouw, terwijl rabbi’s zowiezo niet met vrouwen spraken, en joden de samaritanen als minderwaardig volk beschouwden. Aan de andere kant boort hij de religieuze leiders de grond in, en gooit hij handelaars uit de tempel. Hij betaalt belastingen met een tovertrukje (vang en vis en in zijn mond vind je het geld) en lijkt de hele overheersing van de romeinen, die voor de joden een big deal is, wel te negeren.

Zijn boodschap is vreemd: Hij spreekt van het Koninkrijk van God, en doet wonderen, en dingen die niemand anders doet. Hij spreekt in vreemde beelden, en hoewel mensen in hem de verwachte messias zien [de joden verwachtten in die tijd dat een gezalfde -Grieks Christus, Hebreeuws: Messias van God he van de romeien zou verlossen] gaat hij niet met macht en geweld Jerusalem binnen, maar rijdend op een ezelsveulen. Zijn boodschap gaat over liefde en zelfopoffering, zelf over liefde tot vijanden. Maar uiteindelijk wordt hij opgepakt, en na een vreemd proces aan het kruis gehangen, een dood voor landverraders en politieke dissidenten, met een bordje ‘koning er joden’.

Dan is het gedaan. De discipelen zijn verslagen, maar opeens blijkt Jezus terug te zijn, al is Hij een beetje anders. Hij schijnt de dood overwonnen te hebben, en gaat naar de hemel… Een beetje moeilijk te volgen voor ons moderne mensen. En de discipelen die blijven bidden tot op pinksterdag de Geest over hen valt. En dan ontvangen ze kracht, en verbreiden de boodschap van hun goed nieuws over de bekende wereld.

Welke boodschap? Het verhaal van Jezus, die hen opgedragen had om discipelen te worden. Discipelen van een rabbi zijn is niet niets, want de leerlingen volgden hun leraar in alles, en dat duurde jaren. Dat was een voltijdse training, een levenswerk. Jezus, die opgestaan was uit de dood, en die daardoor leven gaf, en verzoening met God. Maar een heel ander soort leven dan de mensen gewoon waren.

De eerste kerk ging in tegen alles wat de mensen kenden. De mensen verkochten wat ze hadden, en deelden met wie nodig had. Ze weigerden om de keizer te aanbidden. Veel eerste christenen weigerden ook om soldaat te zijn. Dit evangelie was niet zomaar een godsdienstige doctrine. christenen (een woord dat oorspronkelijk ‘kleine christus’ betekent) hadden een totaal andere manier van leven. Ze leefden naar de grote wet ‘bemin God bovenal en je naaste als jezelf’ en alles wat daartegen in ging weigerden ze aan mee te doen. Verder waren ze wel goede burgers: ze waren eerlijk, goed voor iedereen, betrouwbaar, ze gebruikten geen geweld… Maar toch werden ze vervolgd. Niet puur om godsdienstige redenen, maar evengoed op politieke redenen, al waren die twee zowiezo verstrengeld: godsdient moest het rijk bijen houden, en omdat de Christenen weigerden de keizer te aanbidden, werd hen de toegang tot de markt ontzegd…
We hebben als moderne Christenen niet meer door hoe woorden als ‘evangelie’ en ‘redder’, die eigenlijk toehoorden aan de keizer, toegepast op Jezus een politiek statement waren

Christenen bogen niet voor de wetten van de wereld, niet voor het evangelie’ van de Romeinse vrede gebrachte door de ‘goddelijke keizer’. Jezus was de enige Heer en Koning. Hij die zichzelf gegeven had, die nederig voeten had gewassen en uiteindelijk de vreselijke marteldood had geleden, was ook overwinnaar over alle kwaad, en zou uiteindelijk het laatste woord hebben.

Hebben we dat nog wel door als Christenen in deze moderne tijd? Hoe verregaand de claim ‘Jezus is Heer’ is? Weten we wat het Koninkrijk van God inhoudt??

Laten we daar samen naar op zoek gaan…

shalom

Bram

over machten en vijandenliefde…

Kameraad Y had in zijn comment op mijn uitleg over christarchie een probleem met de Ellul-parafrase die Greg Boyd gebruikt om Christelijk anarchisme samen te vatten:

“”Get along with the ruling powers as much as you can, but put no trust in them.” Is dat niet tegenstrijdig? Hoe kan je het nu ‘goed vinden’ met je uitbuiter?”

Het gaat hier over onze houding tegenover de machten boven ons, hoe we daarmee moeten omgaan. Wat bedoelt wordt is dat we als Christen geen systemen moeten gaan omverwerpen, maar van binnenuit en van onder af naar boven moeten zelf anders gaan leven, en zo hopelijk de wereld beinvloeden, als ‘zout en licht’. En misschien de machten en overheden confronteren, maar zeker niet met geweld omverwerpen of zo.

‘Het goed vinden’ met je ‘uitbuiter’ is niet waar het hier om draait, in geen geval… Over uitbuiting heeft Ellul het hier zowiezo niet: Ellul refereert regelmatig naar de Woorden van paulus, een man die niet uitgebuit werd door de machthebbers of kapitalisten (hij was van hoofdbezigheid predikant, en verder tentenmaker om voor zijn inkomen te zorgen) maar die wel naar het leven gestaan werd om zijn geloof en boodschap, en uiteindelijk dat met zijn leven moest bekopen… Paulus gehoorzamde de goddeloze romeinse overheden zoveel hij kon, en kwam daardoor regelmatig in de gevangenis terecht of werd op andere manieren gestraft. Maar zijn leven was niet gericht op de doelen van de maatschappij rond hem, en hij deed niet mee met de patronen van de maatschappij. De eerste Christenen (en vele kloosterlingen achter, en de eerste anabaptisten, en christelijke hippies en neo-monastics,…) leefden in communes van naastenliefde, waarin heel andere principes van belang waren als die van de wereld, maar ze gingen niet de wereld en de machthebbers omver gooien. En toen ze dat wel begonnen te doen was er eigenlijk al serieus iets mis…

Let ook op de woorden ‘as much as you can’; machten en heersers zullen er altijd zijn, en we zullen het er nooit helemaal mee eens zijn. Geen enkel systeem zal ooit perfect zijn, en dat moeten we niet verwachten. Maar zelf moeten we daar waar we zijn het verschil maken. En verder is er nog de profetische taak van confrontatie van de overheden bij onrecht, die niet alleen door oud-testamentische profeten werd gedaan, maar ook door bijvoorbeeld Martin Luther King. Maar dat is iets anders dan een geweldadig omverwerpen van het systeem. Wie eens geweld gebruikt zal het blijven gebruiken…

Maar waar gaat het hier in feite om? Jezus’ regel, die voor velen heel aanstootgevend is: heb uw vijanden lief. Dat betekent niet dat we ‘het goed met hen moeten kunnen vinden’ (anders zouden ze onze vijanden niet zijn) en ook niet dat we het met ze eens moeten zijn. Wel dat we ze niet mogen haten en het beste voor hun willen (maar daarom niet willen dat ze doorgaan met wat ze doen). Dat gaat tegen onze menselijke natuur in en is heel radicaal, en zelfs Christenen hebben er moeite mee om het serieus te nemen en in hun leven tot uiting te laten komen… En veel Christenen doen alles om dat soort verzen weg te verklaren, maar zo ontzenuwen ze heel de boodschap van Jezus!

We zijn allemaal mensen, geschapen naar Gods beeld, al is dat beeld wel beschadigd. Maar we zijn allemaal mensen. Ook onze vijanden hebben recht op behandeling als mens. De ‘uitbuiter’, in eender welk systeem, is ook een mens, zoals wij, die dikwijls ook maar toevallig aan de andere kant van het systeem is. Hem dood willen vanwege zijn positie is een beetje kortzichtig… Een gedachte die mij heel aanspreekt, die dacht ik uit de geweldloze bevrijdingstheologie stamt, is dat een revolutie alleen menselijk is als we zowel de onderdrukte als de onderdrukker kunnen bevrijden en herstellen in menselijkheid. Eén of andere heersende klasse uitmoorden in naam van ‘het volk’ is niet bepaald humaan…

shalom

Bram

consumptiekapitalisme II

Wie zijn we? Waarom zijn we hier? Hoe moeten we leven? De mens stelt zich die vragen als sinds zijn ontstaan, en soms lijkt het alsof reclame, en de economie ons de antwoorden willen geven:

Wie zijn we?

We zijn radertjes in het systeem van productie en consumptie, de groeiende wereldeconomie.

Waarom zijn we hier?

Om te produceren en consumeren en zo deel te zijn van het consumptiekapitalisme.

Hoe moeten we leven?

Werken om geld te verdienen (en te produceren) en met dat geld consumeren…

Ons leven als mens staat dan ten dienste van de consumptiemaatschappij, en ons bestaan wordt gerechtvaardigd in relatie daartoe… Sorry, ik ben dan liever een alien op deze planeet. Zowiezo als Christen zouden mijn waarden heel verschillend moeten zijn dan die van het consumptiekapitalisme. Er is nergens iets in het christendom dat we moeten produceren of consumeren om het systeem in stand te houden, en dat we onze best moeten doen om zoveel mogelijk aan een ongezond economisch systeem bij te dragen dat de wereld om zeep helpt.

Integendeel! De macht van het geld (in de bijbel gepersonifiëerd als een afgod ‘de Mammon’) is duidelijk niet iets dat ons leven mag beheersen als Christen. Aan de ene kant zijn er aansporingen om te werken voor je brood in de bijbel, aan de andere kant is er de waarschuwing dat geldzucht de wortel van veel kwaad is, en wordt er vooral opgeroepen om te delen, om te zorgen voor ‘weduwen en wezen’. De grote wet ‘bemin God bovenal en je naaste als jezelf’ laat zien waar onze prioriteiten liggen: bij God de Schepper (wiens schepping we dus onder andere ook in ere moeten houden) en bij naastenliefde.

Onze identiteit ligt in onze relatie tot God, al zullen niet-christenen daar geen boodschap aan hebben, en onze relatie tot onze medemens. Het evangelie is sociaal en politiek. Alleen dat benadrukken zoals sommige vrijzinnige liberale theologen doen is geen Christendom meer, maar dat eruit halen zoals sommige conservatieve fundamentalisten doen is evengoed geen echt Christendom meer!

Jacques Ellul zegt ergens dat we de macht van de mammon kunnen verbreken, de macht van het geld kunnen breken door het weg te geven. Vrijgevigheid is altijd een Christelijke waarde geweest. Er is traditioneel iets als de protestantse werk-ethieken die blijkbaar is dat heel hard werken om voor jezelf (en je gezin) te zorgen het ideaal is… Ik ken eerlijk gezegd niet veel van de gedachten erachter, ben ook niet zo vertrouwd met gereformeerde traditie en zo. Maar zoals het op mij overkomt is het dikwijls iets van ‘laat iedereen voor zichzelf werken en voor zichzelf zorgen.’ De bijbel is veel minder individualistisch: Efeze 4:28 Laat wie steelt niet meer stelen, maar eerlijk de kost verdienen door zelf hard te werken om iets weg te kunnen geven aan wie het nodig heeft.

Delen, dat zou de Christelijke houding moeten zijn. En niet willen dan je nodig hebt. Niet begeren wat je buurman heeft, maar tevreden zijn met wat je hebt. Uiteindelijk maakt materialisme niet gelukking, en draait het leven meer om mensen dan om spullen als het gezond is, niet? Waarom zouden we altijd meer nodig moeten hebben?

Doorheen de eeuwen hebben Christenen heel radicale dingen gedaan die tegen elk kapitalistisch beginsel ingingen. Ze begonnen als beschreven in het bijbelboel de handelingen der apostelen als een soort van communistische ‘counterculture’ die niet meedeed met de romeinse maatschappij, waar mensen deelden wat ze hadden en weggaven wie nodig had. Zoals keizer Julianus (361-363 AD) moest toegeven: “De goddeloze Gallileërs [zo noemde hij de Christenen] voeden niet alleen hun eigen armen, maar ook de onze, die door ons niet geholpen worden” (Ep. Sozom. 5:16).

Natuurlijk is dat verwaterd en geinstitutionaliseerd door de jaren (zoals nu ook het geval is bij veel christenen) maar steeds waren er Christenen die terug gingen naar de basis, en die zagen dat Jezus ons opriep om niet mee te doen met de ‘rat race’ maar integendeel, om radicaal anders te zijn dan de wereld. Fransiscus van Assisi zwoor bijvoorbeeld het geld helemaal af. Twee van de grootste belgen waren katholieken die uit zo’n visie totaal tegen alles inging: Pater Damiaan ging naar de melaatsen, en Daens kwam op voor de arme arbeiders van de industrie-tijd, ondanks een vastgeroeste kerk die ver Jezus’ denken vastgeroest was in ongezonde systemen. Iets waar de kerken van vandaag voor moeten oppassen…

Wat kunnen we doen? Geen idee of iedereen geroepen is om iets groots te doen op dit vlak, maar ik weet wel waar we als Christen voor geroepen zijn om niet aan mee te doen: niet meedoen aan het consumptiecircus, niet meedoen aan de rat race. De medemens als prioriteit boven onze ongebreidelde consumptiedrift. Geen slaven zijn van de Mammon.

Zoals Shane Claiborne zegt: als we echt zouden leren om van onze medemens te houden zoals Jezus zegt, zou kapitalisme onmogelijk zijn, en communisme niet nodig…

shalom

Bramc

Consumptiekapitalisme

Een volgende onderwerp om naar te kijken, dat niet echt onbelangrijk is: consumptiekapitalisme.

Als introductie een ‘parodie-geloofsbelijdenis’ die ik gepikt heb van Brian McLaren, die toch wel heel accuraat beschrijft hoe de wereld momenteel draait:

I believe in one God, economic growth,

maker of all goods, seen and unseen,

and I believe in Economic growth’s only son:

Capitalism,

who was conceived by the power of greed.

I believe in hapiness through owning and using more.

(It’s not just about owning,

it’s about owing more and more)

I believe in one holy,

catholic and apostolic economy,

and in the communion of unnacountable corporations.

de grootste prioriteit bij een ramp als 9/11

Consumptiekapitalisme… Iets helemaal anders dan het kapitalisme uit de tijd van Marx, toen de arbeiders proletariërs waren die bijvoorbeeld 14 uur per dag in de mijnen werkten, en daarmee net genoeg verdienden om met hun gezin te overleven. Die barbaarse toestanden zijn gelukkig verleden tijd (toch hier) en we hebben het toch beter, niet? De arbeiders van vandaag zijn geen proletariërs, maar consumenten. Ze verdienen genoeg en hebben genoeg vrije tijd om goed te consumeren, en zo de globale economie te steunene, die om één of andere onzinnige reden zou moeten blijven groeien.

Wat is het resultaat? Roofbouw op onze zuster, moeder aarde en onze broers en zussen in de volkeren in andere landen, zodat wij in de westerse wereld toch maar onze onhoudbaar welvaartsniveau kunnen houden… In naam van de Mammon en één of andere vooruitgangsgedachte jagen we zo heel de planeet en zijn bewoners (inclusief de menselijk) richting afgrond. Reclame maakt steeds weer behoeften bij, dingen die nooit iemand nodig gehad heeft hebben we nu plots nodig en we kunnen niet zonder leven… We maken meer en meer spullen, die minder en minder lang meegaan, en verbruiken zo de grondstoffen van de aarde en produceren meer afval waar niemand weg mee weet.

Wie is verantwoordelijk? Iedereen en niemand. Aan de ene kant is elke consument mee verantwoordelijk voor het in stand houden van dit monster, aan de andere kant is het monster van de bureaucratie iets dat zichzelf in leven houdt, doet groeien, en alles inschakelt in zijn eigen allesverterende weg… Maar zoals ik al zei, eigenlijk zijn we allemaal mee schuldig, door mee te doen met een systeem dat niet genoeg heeft aan net genoeg produceren en consumeren als odig is, maar dat als een kanker steeds meer wil consumeren en produceren, consumeren en produceren.

De vraag is hoe we eruit stappen…

(wordt vervolgd)

shalom

Bram

Christarchie nu! vive la revolucion!!

In een duister verleden heb ik al eens eerder geschreven over Christelijk anarchisme, een onderwerp waar ik toen sterk mee bezig was. Ondertussen is mijn aandacht (en mijn schrijven) een beetje afgedwaald, via de psalters naar shane Claiborne, en zo terug veel dichter bij mijn roots aangekomen in het postmoderne post-evangelische denken en de emerging church toestanden.

Maar die stap van interesse in Christelijk anarchisme is wel belangrijk geweest daarin voor mij, al was het om te beseffen waar de nadruk moet liggen. Toch zou ik een ander woord willen voorstellen. Bij Christelijk anarchisme, of Christi-anarchisme, ligt er nadruk op het ‘geen heersers’. Iets wat voor mij niet de hoofdgedachte is en mag zijn, omdat ik geloof dat het anarchisme alleen maar een eigenschap is van het Christen zijn, en niet dat het christelijk een kleurtje van het anarchisme is… Zelfs bij Jacques Ellul, een  grote theoloog voor veel ‘Jesus radicals’ is anarchie in de praktijk alleen maar een utopie, en nooit de echte wereld. Kijk maar naar de samenvatting die Greg Boyd geeft van Elluls gedachten over het onderwerp:

The Kingdom Jesus established is anarchistic in that it recognizes God alone as the arche (supreme power). It thus lives free from all other powers (an-arche [anarchy] means without authority). Governments are part of the fallen, oppressed world system that has been done away with in Christ. So It’s not appropriate for Kingdom people to either support or revolt against governments. This gives them too much credit. Rather, following the example of Jesus, we should ignore them as much as possible, put up with them as much as we need to, and stay focused on living out the radical Kingdom. If we do this, then we, like Jesus, will find ourselves revolting against the government (and culture). We are, most fundamentally, called to be non-conformists. Our service to the world is the way our counter-cultural lives expose the invalidity of all forms of government by manifesting the reign of God. (greg Boyd, in zijn blogpost ‘ a call to christian Anarchy‘)

Waar draait het dan om? Niet in de eerste plaats om onze houding tegenover ‘machten en overheden’ (tussen haakjes: een term die Paulus gebruikt voor zowel politieke als demonische machten) die dan de rest bepaalt, zoals bij anarchisme het geval zou zijn.Het gaat juist om de Christus als hoogste en enige echte autoriteit, en om onze houding als ‘Koninkrijksmensen’, zoals Boyd het graag noemt… En dan kunnen we beter gewoon spreken van Christarchie, christus die heerst. Al is een woord als christarchisme misschien een beetje moeilijker om uit te spreken dan in onze taal. Om verder te gaan met Greg Boyd uit hetzelfde essay:

Anyway, I encourage you to join the Christian Anarchistic movement. Get along with the ruling powers as much as you can, but put no trust in them. Let’s let our lives reflect the truth that governments are part of a fallen world order that has been rendered obsolete in Christ. May our lives reflect the truth that the hope of the world lies in the power of the cross, not the sword — or the vote.

Daar kan ik het alleen eens mee zijn!

shalom

Bram

relevantie of opoffering??

In onze westerse cultuur zijn we schuldig geweest aan het normaal maken(to sanatize) van het evangelie. In uitzoeken hoe we op een relevante manier Christus kunnen delen, zijn we vergeten dat de gekruisigde Christus een struikelblok is voor sommigen en een dwaasheid voor anderen. (zie 1 Cor 1:23) In ons verlangen naar een relationele aanpak , zijn we boord gegaan met ‘vriendschapsevangelisatie’, alleen zijn we vergeten hoe we vrienden moeten zijn, zeker met iemand die anders is dan ons. We leven in zo’n comfortabele en tolerante cultuur, dat we hebben vergeten hoeveel het kost om ons geloof te delen. Temidden van al onze preken over ‘succes theologie’ zijn we de plaats van opoffering(sacrifice) vergeten.(…)Doorheen de geschiedenis betekende over Jezus spreken lijden. Jezus waarschuwde ons dat het zo zou zijn, sprekend over de zegen die zou komen ‘mensen smaden, en vervolgen, en liegende alle kwaad tegen u spreken, om Mijnentwil’ (mattheus 5:11) Lees eender welk goed boek over Christelijke martelaars, en je komt de eerste bisschoppen tegen, waarvan sommigen zo bang warend at ze leefden ‘als levende martelaren’. DE koptische kerk doorstond de ‘eeuw der martelaren’. Je kan ook lezen over de voor-reformatorische hervormers als Jan Hus, die aan een paal verbrand werd voor ketterijen die voor velen onder ons normale leer zijn. En over de christelijke slachtoffers in de grote oorlogen, zoals de ontelbare Hongaarse priesters die vermoord werden tijdens en vlak na de tweede wereld oorlog, eerst door de nazi-bezetters, en daarna door de sovjet-bevrijders.

(…)Het offer en de kost van missie kan niet genegeerd worden. Maar wat betekent dat voor ons? Misschien zijn onze levens veel te comfortabel om te beginnen oncomfortabel te leven. Misschien zijn we te verlegen van de uitdaging van het evangelie om anderen uit te dagen.

Mijn grootste angst voor de ‘boiler rooms’ die zich over de hele wereld ontwikkelen is dat ze te comfortabel worden, dat het offer en de kosten minimaal zullen worden. Onze boiler room zouden zich op de moeilijkste plaatsen moeten bevinden. Tussen de armsten der armen, onder hen die verloren zijn zelfs voorbij we kunnen indenken, zouden wij moeten aanwezig zijn in de naam van Christus, en zo een welriekend ‘ofer van lofprijs’ worden (heb13:15) als we onze leven neerleggen als levende offers (rom 12:1) Het is daar dat het Koninkrijk komt!

De bovenstaande text komt uit het boek Punk monk, van Andy Freeman en Pete Greig, over hun ervaringen met neo-monastiek zoals die gegroeid is uit de 24-7 beweging. Een meer evangelische vorm van new monasticism, die misschien meer op St-Benedictus dan St-Fransiscus gebouwd is, zonder een echt anabaptistisch/anarchistisch kantje zoals bij Shane Claiborne en Ruthba wel aanwezig is. Het woordje ‘boiler room’ gaat zowel over de gemeenschap als over het gebouw waar ze hun gebedsruimte hebben. Maar hoe interessant dat ook is, dat is niet de reden waarom ik dit stukje vertaald heb…

Het statement in de eerste allinea heeft mij aan het denken gezet. Proberen we in onze pragmatisch evangelische neigingen dikwijls  niet teveel om het evangelie te polijsten, glad en verkoopbaar te maken? Ik denk enerzijds dat er een spanningsveld is tussen maatschappelijk relevant willen zijn of ‘contextualiseren’ enerzijds, en het niet verliezen van de aanstoot en de dwaasheid van de gekruisigde christus…

Als we het over het eerste hebben: we moeten de taal gebruiken van de cultuur waarmee we communiceren. we moeten ons niet wegsteken in een subcultuur en mensen proberen te bekeren tot ons cultuurtje, maar we moeten mensen bij christus brengen. Veel van de dingen waar we mensen mee wegjagen van Christus zijn de aanstoot van ons Christelijk wereldje, die mensen wegjaagt lang voor ze Christus genoeg leren kennen..

En dan pas krijgen we het probleem dat de gekruisigde en opgestane Christus voor velen belachelijk of zelfs afstotelijk is. Dat is niet te vermijden, en dat is gevolg van onze vrije wiil als mens… sommigen gaan de boodschap van Jezus die zichzelf opofferde voor ons en onszelf opdraagt om elke dag ons eigen kruis op te nemen en hetzelfde te doen niet aanvaarden.

Hoe dikwijls laten wij het zover komen dat mensen ons smaden en kwaad van ons spreken, niet omdat we anders zijn, of omdat we Christen zijn, whatever dat is, maar omdat ze weten wat de boodschap van Christus is en ze die afwijzen? En als dat het geval is, gaan we ons dan gezegend voelen, zoals Jezus zegt in Mattheus 5?

Om terug te komen op die relevantie, we moeten Jezus zo communiceren dat ons publiek ons begrijpt. Jezus gebruikte ook alledaagse beelden voor de gewone judeëer uit zijn tijd: schapen, vijgenbomen, druiven,… en we moeten de boodschap zo vertalen dat ze te begrijpen is. Paulus zegt ook dat hij jood met de joden werd, en griek met de grieken, etc…

Maar als we alleen hip en relevant willen zijn, dan ontzenuwen we de kern van de boodschap. Jezus kwam niet om ons cool te maken, maar om ons te leren onszelf nederig te maken… Alle wereldse eer en de lof van mensen zouden niets voor ons mogen betekenen…

Alle eer aan Hem!

shalom

Bram

it’s free but costs everything

wow…

ik was op youtube naar deze preek van Greg Boyd aan het kijken… Zegt zinnige dingen, maar is redelijk heftig, zoals de titel al zegt:

zie ook delen 2, 3 , 4 en 5

shalom

Bram

nog vanalles…

Voor mensen die nog niets gelezen hadden van de door mij al eerder aangehaalde shane claiborne, hier is een radio transcript (engels) van een radio-interview met de mens, heel interessant. Verder heb ik nog een interessant blogberichtje van de emerging blog guru tallskinnykiwi over de invloed van de recessie op dure christelijke conferenties (ook engels) en als we toch in die richting zijn een jesus manifesto stukje (idem) over wat als er in 2012 een enorme crisis zou zijn (de volgende presidentstermijn begint dan denk ik, heeft niet veel met de maya’s en het seine van hun kalender te maken te maken) en een bedenking van blogger relirel over armoede en de beurscrisis (check de bono quote!) Om af te sluiten nog een stukje van Matthijs de post-evangelische reiziger over de opwekking die volgens vele christenen eraan zit te komen, eindelijk in het nederlands…

shalom

Bram

van the anabaptist network…

Voor diegenen die het woord niet kennen: anabaptisme (valt meer over te zeggen dan deze wikipedia), een deel van de radicale reformatie, was een stap verder in de reformatie, en een interessante stroming die meestal te weinig aandacht krijgt, zeker in evangelische kringen. En dat ondank het feit dat bijvoorbeeld het herontdekken van de volwassendoop in bijvoorbeeld baptistische, en evangelische kringen heeft in deze groepen, die hier historisch ook de wederdopers genoemd werden.

Anabaptisten zijn verder ook van groot belang geweest in het oprichten van de zogenaamde ‘peace churches’ (vooral in amerika) en hebben altijd veel nadruk gelegd op discipelschap, in de zin van het volgen van Jezus, meestal met nadruk op de bergrede. Ook de nadruk op gemeenschap onder gelovigen is meerstal heel sterk, zo zijn de de Amish, die mensen in het zwart die theologisch gezien tegen moderne technologie zijn, niet los te zien van hun anabaptistische roots… De invloed van het anabaptistisch erfgoed is ook sterk te vinden in de new monastic movement, en ook een aantal leden van de psalters hebben mennonitische roots…

Dat gewoon als een introductie voor mensen die er nog nooit van gehoord hadden. En wat ik wilde zeggen was ook dat het anabaptist network (UK) onder andere 2 heel interessante cursussen op hun site heeft staan, voor zij die genoeg engels kunnen en pdf kunnen lezen:

taking jesus seriously gaat over volgeling van Jezus zijn, en de woorden van Jezus serieus nemen, en hoe dat in de anabaptistische traditie bekeken wordt.

after Christendom: following Jesus on the margins is ook interessant, gat over het feit dat we in een post-christelijke samenleving zitten, al betekent het engelse Christendom nog iets anders, namelijk een Christenrijk dat de samenleving beheerst, en dat nu niet meer bestaat. Deze cursus geeft, weer vanuit anabaptistisch standpunt, een zicht op de plaats van de kerk in de samenleving en de uitdagingen van de kerk in een post-christelijke samenleving.

Heel interessant

shalom

Bram