(Nota: dit is fictie!!!)
De buitenaardse oorsprong van de windhonden.
door Bram Cools
Ik veronderstel dat iedereen die een beetje nadenken kan ondertussen wel doorheeft dat we niet de enige bewoonde planeet zijn in het universum, en ook dat de mens niet de enige intelligente soort is die er ooit geweest is, zelfs niet op deze planeet. Alle Von Danikeniaanse gekheid op een stokje, er zijn wel ooit diverse bezoeken geweest op de aarde van heel uiteenlopende intelligente wezens van buitenaf, en er zullen er in de toekomst ook wel af en toe zijn. Ze maken natuurlijk geen graancircels, en ze komen ook niet vechten met flashy lasergeweren om de aardmensen te onderwerpen, maar toch zijn er onmiskenbaar bepaalde buitenaardse invloeden geweest. En evengoed zijn er aardse invloeden ver buiten ons zonnenstelsel waar wij geen weet van hebben…
De windhond, gewoon een hondenras?
Een onvermoede buitenaardse invloed is te vinden op bioologisch vlak. Veel directe introducties van buitenaardse wezens die hebben weten te overleven in aardse ecosystemen zijn er evenwel niet bekend, want het gebeurt trouwens maar relatief zelden dat soorten van de ene planeet zich kunnen aanpassen aan een andere planeet op de manier dat ze zich inpassen in een ecosysteem, en een relatief weinig bezochte planeet als de aarde maakt daar dus niet zoveel kans op. Wat niet wegneemt dat aardse mensachtigen die zeer sterk met ons verwant zijn ook op enkele andere planeten gevestigd hebben, samen met enkele dieren, planten of micro-organismen die ze hebben meegenomen, of die accidenteel zijn meegelift. Het aantal soorten buitenaardse exoten levend op aarde is op één hand te tellen, en geen enkele is tot nu toe echt wetenschappelijk beschreven, of toch niet als dusdanig herkend. De meest recente is La Chupacabra, een ontsnapt huisdier van Cuperaanse oorsprong dat zich goed verborgen weet te houden, maar bepaald niet ongevaarlijk is. Minder bekende vormen zijn nog moeilijker te vinden: in de diepzee zijn ook enkele nog door mensen onbenoemde wezens die van de planeet Xoza komen geacclimatiseerd, ook nadat de Xozaanse nederzettingen verlaten zijn ergens in het tertiare tijdvak in de voor de mens onherbergzame diepzee, die zeer sterk lijkt op Xoza-bodem, waar bijna alle land kilometers onder de oceaan ligt. Een aantal extremofiele micro-organismen heeft ook een buitenaardse oorsprong, maar leeft op plaatsen waar mensen ze niet snel vinden, als in kokende lava, kilometers diep in ijs, in zware radioactiviteit of in de ionosfeer…
Maar er is een veel duidelijker voorbeeld van buitenaardse invloed, dat bijna iedereen kent, al zien we het niet omdat we er zo gewoon aan zijn. Het gaat niet over wilde dieren hier, maar over huisdieren die we zelf kweken. Bepaalde honderassen die we meestal aanduiden als windhonden hebben een oorsprong die lichtjaren van hier ligt. Genetisch gezien zijn ze natuurlijk nog steeds een van de vele variaties op Canis lupus familiaris, de huishond, en geen aliens die op een andere planeet ontstaan zijn, maar toch is zijn verhaal veel ingewikkelder dan dat van de meeste hondenrassen. (Afgezien van de mopshond, die echt buitenaardse invloeden in zijn DNA heeft, maar dat is een ander verhaal…)
Oökaanse wilde hond, oude plaat uit het wetenschappelijke archief van de planetenunie
Het bizarre verhaal begint ongeveer 10.000 jaar geleden, toen aan het einde van de laatste glaciale periode (in de volkmond de ijstijd geheten), een intergalactisch handelsschip van de planeet Na door het oplopen van averij in een meterorietenzwerm in de Oortwolk aan de buitenkant van ons zonnenstelsel een onverwachte noodlanding moest maken op de aarde. Naäniërs leven op een planeet met een gelijkaardige atmosfeer als de aarde, en zijn tot het verteren van de aardse voeding in staat, en een deel van de bemanning kon dus overleven op de aarde toen de aandrijving van het schip en zijn communicatiemethoden volledig vernield bleken… Na het stichten van een nederzetting en het leggen van vriendelijke betrekkingen met de plaatselijke menselijke bevolking werden te Naäniërs na enkele tientallen jaren toch gered door een passerend schip van een met de Naäniers bevriende handelsnatie, en verdween de Naäanse kolonisatie van de aarde terug zonder echt veel sporen achter te laten. Maar ze namen wel een aantal dingen mee naar hun thuisplaneet en de vele planeten waar ze handelscontacten mee hadden, waaronder een aantal aardse soorten. Eén van deze soorten was een groep mensen, die zich daarna niet alleen op hun thuisplaneet Na, maar op verscheidene andere planeten gevestigd heeft, met behulp van Naäanse en later eigen technologie die daarvan was afgeleid. Daarnaast werden een aantal aardse soorten als honden en geiten meegenomen, en per toeval ook muizen en ratten, muggen, huisvliegen en kakkerlakken. Ook deze raakten verspreid over verschillende planeten, en pasten zich dan ook aan aan heel verschillende omstandigheden. Op bepaalde planetoïden is zo een zeer aangepaste kakkerlak gevonden die zonder atmosfeer kan leven en zelfs tegen de kosmische straling van de ruimte kan. De mutagene eigenschap van kosmische straling zal ook wel iets te maken hebben gehad met deze vreemde evolutie.
Terug naar de Naäanse mensen, die zich verspreidden over het hele Naäanse handelsimperium, wat de areaal van Homo sapiens over het universum aanzienlijk vergrootte, en later ook daarbuiten. Een kleine menselijke nederzetting werd zo tweehonderd jaar later gevestigd op de planeetmaan Oöka, een satteliet van een grote gasreus die rond een witte dwerg draait en die heel rijk is aan gegeerde Zirkonium-ertsen, en die ook veel leven kende dat sterk lijkt op het aardse, maar een veel lagere zwaartekracht heeft. Vanwege problemen met de zwaartekracht die niet opwogen tegen de voordelen van de Zirconiumhandel is de kolonisatie van Oöka niet doorgegaan en zijn de mensen er redelijk snel vertrokken, maar er zijn toen wel een aantal honden ontsnapt, die zich niet alleen wisten voort te planten en in te werken in het ecosysteem, maar die zich zelfs heel snel verspreid hebben over het hele laagland van de planeetmaan. Maar door de geheel andere omstandigheden op Oöka was het ras zoals het zich verspreidde een dier dat zich aangepas had aan het vangen van zeer snelle prooien in een omgeving met heel lage zwaartekracht… Dat betekent dat de hond er evolueerde tot een dier met veel langere ledematen, en een veel lossere bouw.
Grote inheemse planteneter uit Oöka, oude plaat uit het wetenschappelijk archief van de planetenunie
Bijna tweeduizend jaar later had de Oökaanse hond zich volledig ontwikkeld, en zijn plaats gevonden in de verschillende laagland-ecosystemen op Oöka (de lucht was te ijl in hogere gebieden). Omstreeks die periode kwam er een schip van wetenschappers van de unie van planeten langs op deze planeetmaan, die de rijkdom van leven van het universum in kaart brachten. Ze kwamen er bij hun onderzoek de plaatselijke hond als een heel algemeen roofdier tegen, dat qua bouwplan sterk afweek van de normaal zespotige landdieren, en dat bij nader onderzoek een heel andere vorm van genetische informatieopslag had dan de andere wezens op de planeet, en dat perfect overeenkwam met het welbekende DNA van aardse wezens. Bij later onderzoek en vergelijking in het hoofdlabo op Xe bleek het zelfs een variant te zijn van de aardse Canis lupus familiaris. Een andere niet-inheemse soort die werd gevonden op de planeetmaan bleek trouwens een eveneens ter plaatse geëvolueerde variant te zijn op de Naänse Zoka, een klein eenogig gevleugeld wezentje met 8 ledematen (4 poten en 4 vleugels) dat zich aan wel meer planeten heeft weten aan te passen. (Een fossiele vondst uit de periode van vlak na de ijstijd hier op aarde is omstreden, maar niet onmogelijk!) De Oökaanse Zoka is uniek vanwege zijn veel langere vleugels en poten, maar ook om zijn heel bleke kleur.
Oökaanse Zoka, oude plaat uit het wetenschappelijk archief van de planetenunie
De eveens bleke en langpotige Oökaanse hond, zoals die werd meegenomen door de unie-wetenschappers, verschilde sterk van zijn aardse voorlopers, en ook van alle toenmalige hondenrassen die ervan afgeleid zijn en die verspreid geraakt zijn over het universum. Door de lage zwaartekracht was een ras ontstaan met enorm lange poten, dat veel langerekter was dan eender welk aardwezen, en dat door het felle licht ook heel licht van kleur was.Een aantal exemplaren van deze Oökaanse hond werd verkocht door deze wetenschappers op verschillende planeten, en ze wisten zich wonderwel aan te passen aan de omstandigheden van verscheidene planeten, en bleken goede jachthoden in allerlei planetaire werelden. Verwilderen deed hij ook op verschillende planeten, waarbij hij voor een enorme uitstervingsgolf zorgde op Syo, waar één derde van de soorten uitstierf door een combinatie van overbejaging van Oökaanse honden, en ecosysteemverdrukking door metershoge zwammen vanop de planeet Xe.
Hoe is de deze Oökaanse hond dan dan terug op aarde gekomen als de windhonden die wij kennen? Toen de mens met de Naäanen meeging om de ruimte te verkennen, bleven de nakomelingen van deze naar de ruimte geëmigreerde mensen af en toe terugkomen naar hun thuisplaneet voor een lange periode. Tot in de tijd van het oude Egypte was er een regelmatige handelsverbinding met bepaalde beschavingscentra tussen de Naänse mensen en de bevolking van de aarde, en volgens sommigen was de laatste Naäns-menselijke handelspost nog actief in Midden-Amerika ten tijde van de Maya’s…
Eén zo’n handelspost uit oude tijden was gevestigd in het oude Sumerië, en één van de dingen die de Naäns-menselijke handelaren importeerden was een koppel van rechtstreeks ingevoerde Oökaanse honden, als geschenk aan de Sumerische koning. Na als heilig dier vereerd te zijn, werden deze honden die van de sterren kwamen vooral in tempels gekweekt. Eén zo’n koppel kwam terecht in de stad Saluki in het hedendaagse Lybië, en de honden die daarvan afstamden verspreidden zich over de wereld onder de naam ‘saluki’. Ze waren bekend als uitzonderlijke jachthonden in het oude China, en werden door verschillende Egyptische farao’s als persoonlijk huisdier en jachthond gebruikt. De connectie met Sirius als de hondsster berust trouwens op een vertaalfout uit het Sumerisch naar het Egyptisch.
De honden van Farao Intef II (2323 BC - 2134 VC)
Pas ten tijde van de kruistochten kwamen van de Oökaanse hond afstammende rassen aan in Europa, en de eigenlijke populariteit van windhondrassen in angelsaksische gebieden stamt eigenlijk maar van de negentiende eeuw. Vanuit Engeland werden ze vanaf dan ook meegenomen naar Amerika en andere gebieden die gekoloniseerd waren geweest door Engelssprekende europeanen.
Het Naänse rijk heeft ondertussen allang zijn handelsposten teruggetrokken uit dit deel van de melkweg, en ook de Naänse mensen zijn daarbij teruggetrokken en verspreid over verdere planeten, zonder nog naar hun thuisplaneet te komen. Uiteindelijk zijn zelfs de herinneringen weggewist aan de tijd van interplanetaire handel, is de kennis vergeten die we van hen hadden geleerd, en alleen de honden zijn er nog als relict van een wereld waarvan niemand nog weet dat hij bestaan heeft. Uit de oorspronkelijke zuivere Oökaanse hond zijn door terugkruising verschillende rassen ontstaan, als de greyhound en de Afgaanse windhond. Ondanks het verdunnen van het ras met aards DNA in veel van deze rassen is er nog steeds een bouwplan te zien dat teruggaat op een aanpassing aan een wereld met een veel lagere zwaartekracht, waar prooien heel snel lopen op zes poten…
Wijzelf denken dat ze deel zijn van onze aarde, maar op de planeetmaan Oöka blijven de oorspronkelijke wilde windhonden nog steeds jagen op de alomtegenwoordge zespotige planteneters in de lage kustbossen, op de steppen en in het grote woud, en zijn er ondertussen verschillende ondersoorten ontstaan, waarvan de meeste ondertussen nog meer aan Oöka zijn aangepast, en nog sneller en smaller van bouw zijn. En al is de populariteit van de honden als huisdier op veel planeten verminderd, bepaalde verzamelaars van vreemde diersoorten tellen veel geld neer voor een wildvang Oökaanse hond.
'blog van Brambonius' 
