De gevaarlijke irrationaliteit van ‘winstoptimalisatie eerst’.

When the Last Tree Is Cut Down, the Last Fish Eaten, and the Last Stream Poisoned, You Will Realize That You Cannot Eat Money (Indiaans spreekwoord)

Each one lost
is everyone’s loss you see
each one lost is a vital part of you and me
(Bruce Cockburn)

Ik las net een een interessant stukje op low impact man over het nut van stadslandbouw, en de  functies daarvan, waarvan ook de economische functie:

Tenslotte bleek ook dat stadslandbouw een ‘politieke functie’ kan hebben. Dit door te produceren buiten het dominante commercieel systeem, door zelf voedsel te telen en te verwerken, door voedselproductie terug uit het kapitalistisch model te halen.

Wat dat laatste betreft had ik toch een meningsverschil met Xavier Gellynck, een landbouwecononoom van de UGent. Hij vond dat een aantal mensen rond te tafel te veel vanuit emoties reageerden en stelde dat ons huidig voedselsysteem toch een erg efficiënt en rationeel systeem is waardoor het lukt onze bevolking ruimschoots te voeden. Toen ik vroeg om uit te leggen wat er rationeel is aan een systeem waar een derde van het voedsel wordt weggegooid, waar bijna een miljard mensen te weinig eten hebben en 1,2 miljard last heeft van obesitas, waar ontbossing en methaanproductie nefaste gevolgen hebben voor het klimaat en waar watervoorraden en bodem onherstelbare schade oplopen door de grootschalige productiemethodes was het antwoord dat het inderdaad logisch en rationeel is vanuit het oogpunt van winstmaximalisatie. En dit is nu eenmaal het leidend principe in onze wereld.

Een eerlijk antwoord in elk geval, wat impliceert dat zolang winstmaximalisatie als rationeel wordt gezien al de rest moet wijken. Ik hoop dus dat de studenten in de zaal begrepen hebben dat het over veel meer gaat dan tomaten kweken in pet-flessen. Het gaat uiteindelijk om het in vraag stellen van een verwoestend voedselsysteem en het lokaal opbouwen van alternatieven. Voedsel kan dus een belangrijke rol spelen in de noodzakelijke transitie. De keuze voor wat je eet is dus meer een meer een politieke daad.

Behoorlijk beangstigend en allesbehalve rationeel vind ik die manier van denken, en een beetje beschamend voor zij die in de neo-verlichtingstraditie ronddartelen dat ze het idee van de rationaliteit op deze manier laten verwateren en ontzenuwen.  Rationeel zou zijn om naar alle factoren te kijken en ze allemaal hun belang te geven, en winstbejag, zeker als het maar voor een kleine elite is, als een redelijk lage menselijke drift laten balanceren door en zelfs overschaduwen met meer belangrijke dingen als zorg voor onze gezondheid, het millieu, onze broers en zussen die ergens geboren zijn waar ze het minder goed hebber, etc…  De economie is een realiteit, ja, maar zeker niet de enige, en op termijn ook niet de belangrijkste.  Dat mensen door het onrecht in onze economische systemen die gebaseerd zijn op winstoptimalisatie sterven, en dat hele ecosystemen kapotgaan laat zien dat het laten primeren van winstoptimalisatie boven alles niet alleen irrationeel is, maar ook suïcidaal, waarbij het spijtig genoeg  niet de mensen die wel profiteren van de winst treft, maar vooral andere mensen, niet-menselijke aardlingen en ecosystemen. De realiteit is veel groter dan de economie, en dieren die uitsterven, kinderen die van de honger sterven terwijl er eten wordt weggegooid, zeeëen die opwarmen en verzuren, mensen die lijden aan allerlei welvaartsziekten door de ongezondheid van ons industrieel eten zijn meer reëel dan een ‘idee als geld dat vooral tussen onze oren bestaat.

In de oude tijden waren en barbaren die kinderen offerden aan de Moloch, wat een barbaars en dom idee was, maar niet zo barbaars en dom als een planeet (en heel veel medemensen) opofferen aan een kinderachtig idee als ‘winstoptimalisatie’, op zich een leugenachtig woord, als een paar mensen ergens geldelijke winst mee maken en al de rest verliest is er globaal gezien als we rationeel kijken helemaal GEEN WINST. Eigenlijk is het alleen weer een nieuwe incarnatie van wat Jezus de Mammon noemde…

Om een andere spreuk die van Jezus stamt te reparafraseren: ‘De mens (en de natuur)  is er niet voor de economie, de economie is er voor de mens (en de natuur)’. De ‘wetten van de markt’ zoals die door sommigen worden geïnterpreteerd zijn geen ijzeren wetten die gevolgd moeten worden voor alles. De menselijkheid moet voor alles, en de moderne wetenschap en techniek is op een heel gesofistikeerde manier in staat om allerlei natuurwetten te omzeilen, dus waarom zouden we de ‘economische wetten’ als een in steen gegoten wet zien?

Eigenlijk is het helemaal niet grappig, we sturen de planeet naar de haaien (die zelf ook uitsterven) en doen nog of het rationeel is ook. Spijtig dat hiermee heel de basis van het verlichtingsdenken waar ze zich op willen baseren mee wordt ondergraven, want uiteindelijk is het alleen maar het verdedigen van een irrationele traditie. Heel dit valse evangelie van winstoptimalisatie is gewoon een dominante manier van denken in onze cultuur die het status quo en bepaalde mensen die her zelf het meeste uithalen beschermt terwijl de rest van de schepping eronder lijdt en kreunt!

We moeten deze leugen en dit kinderlijk gecentreerd denken ontmaskeren voor het onze planeet kost!

peace

Bram

Het grote on-nut van woorden ‘conservatief’, ‘liberaal’ en ‘progressief’

 

Mensen houden van een simpele begrijpelijke wereld, en hebben daarom de neiging om de wereld in eenvoudige categorieën te verdelen, liefst dan ook nog onproductief polariserend in maar twee zwart-wit categoriëen blijkbaar. Dat de werkelijkheid daarmee geweld aangedaan wordt, en dat je op die manier een heel geforceerd wereldbeeld opbouwt blijkt daarbij blijkbaar niet op te vallen of geen probleem te zijn.

De Engelstalige dichotomie bijvoorbeeld tussen ‘liberal’ en ‘conservative’ heeft voor mij weinig nut, integendeel. Ten eerste wordt ze dikwijls gebruikt als een vals dillema: er zijn veel meer mogelijkheden dan deze twee, en alles zwartwit in twee hokjes proppen is als de kleurrijke werkelijkheid op een kleuren-TV proberen te vangen: gevaarlijk reductionistisch… Op zich is er een heel spectrum in meerdere dimensies… Een wereldbeeld dat strak aan één van deze twee kanten zit zal heel zeker een vals ‘wij-tegen-zij’ gevoel geven zonder begrip voor de ander…

Bovendien zijn de gegeven woorden helemaal geen echte tegengestelden van elkaar: ‘liberal’ heeft uiteindelijk maar te maken met een denkstroming die zijn wortels heeft in het moderne denken, en ‘conservative’ is een appellering aan de traditie die behouden moet worden. Wat ironisch gezien in Amerikaanse context een soort van ouderwets modernistisch liberalisme is, om maar aan te tonen hoe bizar we eigenlijk bezig zijn als mensen soms… Maar wat conservatief is zal enorm verschillen alnaargelang de context en respetcievelijke traditie dus: voor een Vlaming zal conservatief iets anders zijn dan voor een Amerikaan, of een Japanner, of een Inuit, of een Piraha…

‘Liberaal’ is trouwens ook niet helemaal hetzelfde als ‘progressief’, wat het meer logische tegengestelde is van ‘conservatief’ dat evengoed gebruikt wordt. Maar dat woord is evengoed problematisch, omdat het evengoed gepositioneerd is tegenover een gegeven traditie, die al naar gelang de context geheel verschillend zal zijn. Geen enkele denkrichting zal ooit trouwens ooit helemaal progressief zijn of conservatief, maar het ene willen behouden (op verschillende mogelijke manieren die mekaar uitsluiten) en dus ‘conservatief’ zijn op dat vlak, en het andere willen veranderen (ook week op heel uiteenlopende manieren) en dus zogezegd ‘progressief’ zijn hier.

(Links er recht zijn gelijklopend onbehulpzame termen trouwens, maar laten we het daar even niet over hebben…)

Maar er is meer, en dat hebben wij als kinderen van de moderniteit niet door, omdat het een manier van denken is die ons omgeeft als het water de vis. De connotatie is voor veel mensen dat ‘vooruitgang’ iets ontegensprekelijk positiefs is. Dat is een puur modern idee, dat bij mensen van andere tijden of culturen helemaal niet aanwezig hoeft te zijn*, en dat ikzelf ook volledig in twijfel durf te trekken en de vuilbak in kieperen. En daarvoor hoef je niet naar de eerder genoemde Piraha te gaan, in de middeleeuwen bijvoorbeeld was er hier ook het tegenovergestelde idee, dat wat ouder was beter zou zijn dan wat nieuwer is. Het woord ‘primitief’ bijvoorbeeld had in oudere tijden geen negatieve blijklank (eerder het tegenovergestelde, de ‘primitieve’ kerk werd geacht zuiverder te zijn dan de latere kerk bijvoorbeeld), in Beowulf komt het idee voor dat een oud zwaard waarschijnlijk beter is dan een nieuw.

(Misschien dat er mensen aan de conservatieve kant zijn die ‘terug naar toen’ als het ideaal zien. Dat is natuurlijk even contraproductief en zinloos)

Vooruitgaan in tijd betekent gewoon verandering en evolutie, en dat is neutraal. Of beter, die verandering kan zowel positief als negatief zijn. Het gebruik van het woord ‘progressief’ als ‘het wordt beter’ vind ik daarom problematisch. Het doet me denken aan het naief modern vooruitgangsoptimisme van de verlichting. Dit moderne vooruitgangsdenken heeft trouwens ironische gezien zijn theologische wortels in het Joods-christelijk eschatologisch denken, dat zeer sterk teleologisch van aard is… Alleen is het ergens in de loop van de evolutie van het Westerse moderne denken (tussen Hegel en Marx?) van zijn religieuze roots ontdaan. Maar dat neemt niet weg dat dit soort van vooruitgangsdenken niet anders dan teleologisch (naar een doel toewerkend) gezien kan worden.

Laten we dus stoppen met deze polarisatie, please. We maken het moeilijk om echt de dingen achter te laten die we achter moeten laten en tegelijkertijd terug te gaan naar de juiste weg waar we ooit verkeerd gegaan zijn anderzijds als we blijven in twee kanten denken.

Nu, als we kijken of de woorden op mezelf van toepassing zijn kan ik elke keer ja en nee zeggen. Ik ben een door modernisme beinvloedde Westerling, dus ik zal zeker een aantal liberale denkbeelden hebben. Uitgesproken theologisch liberalisme kan ik niks mee, maar waarschijnlijk zal ik zoals alle moderne gelovigen (ook de heel conservatieve) invloeden hebben van liberalisme -positief of negatief- die ik niet zie zelf… Conservatief als behoudingsgezind tegenover mijn traditie ben ik in ruime zin zeker, tegenover de grote Christelijke traditie, maar niet tegenover een specifieke traditie. Progressief in de zin dat bepaalde dingen moeten veranderen, maar juist daarin vind ik de termen helemaal zinloos: bescherming van het millieu en de hele schepping vind ik bijvoorbeeld belangrijk, en als er enige logica in de wereld zou zijn zou dat een ‘conservatief’ idee zijn (hoe behoudensgezind kan je zijn?) maar nee, het schijnt progressief te zijn… (En dat terwijl ik het grotendeels meegekregen heb van mijn leraars katholieke godsdienst in de lagere en middelbare school…)

peace

Bram

Een nieuw soort van Christendom?

Het grote rijk is al een lange tijd gevallen. Dit land heeft een post-christelijke cultuur met hoge mate van secularisatie. De paus heeft al lang geen wereldlijke macht meer, de pastoor kan niet meer zeggen wat we moeten doen en laten. De kerk kan geen boeken verbieden en op de index zetten. De macht van de (hier katholieke) kerk op de politiek is niet zo groot meer. Het hele christenrijk is afgebrokkeld. Natuurlijk zijn er nog Christenen, en een aantal daarvan willen terug naar het Christenrijk. Conservatisme en heimwee naar de oude tijd zijn niet onlogisch als een wereldrijk aan stukken gevallen is en we nog in de naschokken zitten. Maar ik geloof niet dat ze ons een steek gaan helpen!

Nu moeten we vooruit kijken, onze ogen op Christus gericht,  en de ballast die ons daar in het verleden eerder in tegenhield  achterlaten. Ik geloof dat we als Christenen kunnen len moeten eren van ons verleden, en op dit vlak kunnen we duidelijk zien dat de mix van Christendom en wereldse macht meestal eindigde in een overwinning van de macht, en een verdwijnen van de invloed van de radicale boodschap van Christus. Ik geloof dat we als Christen verder moeten leren om niet afhankelijk te zijn van de machten van deze wereld, maar een leven leiden dat gefundeerd is in Christus, en dat dus waarschijnlijk ook af en toe zal botsen met die machten van deze wereld.

Macht, bezit, ja zelfs onze eigen status moeten ondergeschikt zijn aan de wet van de liefde, die ons ertoe verbindt te leven vanuit liefde voor God, de Schepper, en onze medemens (inclusief diegenen die we niet zo leuk vinden, ‘bemin uw vijanden’)… Daar kunnen we gerust de rest van de Schepping gerust aan toevoegen, want de roofbouw op de schepping die nu gebeurt  is niets anders dan een enorme middelvinger in het gezicht van God, de Kunstenaar.

Maar eigenlijk moeten we niet in de eerste plaats iets nieuws zoeken. We moeten gewoon de kern van christen herontdekken in deze nieuwe context. En deze kern is natuurlijk Christus, die ons niet alleen redt door zijn Menswording, Leven, Dood, en Opstanding, maar die ons ook uitnodigt, en oproept om totaal anders te leven.

En ik geloof dat die kern zeker aanwezig is in onze Christelijke tradities, maar alleen tot leven geroepen moet worden. En als we er dan 100% voor gaan, dan zal de wereld het verschil zien. Zeker zullen we tegenstand krijgen, maar niemand zal kunnen ontkennen dat God aan het werk is. Zoals bij St-Fransiscus, bij onze eigenste ‘grootste belgen’ de paters Damiaan en Daens, bij Moeder Theresa en Shane Claiborne, bij David wilkerson in de getto’s, bij new monastics en ‘punk monks’, bij de Christenen die ijveren tegen onrecht en armoede, en die christenen die de getroffenen in Haiti helpen ipv ze te beschuldigen van satanisme… Maar het hoeft niet zo opvallend, het kan ook gewoon ‘alledaags radicaal’ in kleine dingen daar waar we zijn…

Gisteren nog zag ik een nieuwe site die mij heel hard inspireerde, die van het ‘Revolt collective‘. Niet iets speciaal nieuws, gewoon een trouw zijn aan Jezus en de wet van de liefde. Gebed, actie en aanbidding hand in hand. Niet alleen verkondigen van Christus, maar vooral ook uitleven, en alles van ons leven erdoor laten doordrenken.

En ik sta zelf nog nergens. Maar ik wil leren om Hem te volgen, en leren bidden, en liefhebben… en hoop dat ook samen met mijn broers en zussen in Christus te kunnen…

vive la revolucion!!!

shalom

Bram

*theïsmecampagne!

en ook op facebook…

‘Raak de gezalfde des Here niet aan!’

‘Raak de gezalfde des Here niet aan!’

Die uitspraak krijg je soms in bepaalde Christelijke kringen te horen wanneer je kritiek hebt op (hun) Christelijke lijders. Een uitdrukking die ik altijd vreemd gevonden heb. En waar ik eigenlijk het ook niet mee eens ben om ze op die manier te gebruiken. Dat wil ik dus eens kort onder de loep leggen.

Waar komt de uitdrukking vandaan? Zoals te vermoeden komt hij ergens uit de bijbel, iets preciezer Uit een verhaaltje in het oude testament, dat te vinden is in 1 Samuel 24. r David, die op vlucht is voor Koning Saul, krijgt opeens de perfecte kans krijgt om zijn belager te doden, als hij zich met zijn mannen achterin een spelonk verstopt heeft waar saul ook binnenkomt. Maar dat weigert hij, omdat hij de gezalfde van de Heer niet wil doden: “De HEER verhoede dat ik mijn koning, Gods gezalfde, iets zou aandoen en mijn hand tegen hem zou opheffen. Hij is immers door de HEER zelf als koning aangewezen”. Samengevat: de uitdrukking komt van David die Weigert om zijn vijand te doden omdat die vijand door God gezalfd is als Koning van Israel…

De relevantie van dit verhaal om het toe te passen op moderne Christelijke leiders lijke me ver te zoeken eerlijk gezegd. De vergelijking tussen de zalving van een oud-israelische koning en die van een pinkster-predinkant (als dat woord ‘zalving’ al gebruikt wordt, wat in die kringen meestal wel het geval is.) bijvoorbeeld lijkt mij op geen enkele manier te vergelijken. En bovendien gaat het hier heel duidelijk om het doden van de vijand. Niet om het uitoefenen van kritiek. Uiteindelijk krijgt Saul, de gezalfde in kwestei ook kritiek van Samuel, en David van Nathan. Wat ze allebei verdiend hadden. Ook een ‘gezalfde’, als je dat woord voor een leider wil gebruiken, is een mens die fouten maakt en dan verantwoording moet afleggen aan anderen. In het geval van de israelische koningen waren dat profeten. In het geval van de brieven van Paulus leggen Christenen vooral verantwoording af aan elkaar. De brieven van het NT die aan kerken geschreven zijn zijn aan de hele kerk geschreven, en niet aan leiders trouwens…

Trouwens, wat betekent het woord ‘gezalfde’, en wat voor relevantie heeft het voor ons? Speciale figuren zoals koningen en profeten werden gezalfd in het oude testament. Maar het woord werd op een andere manier gebruikt ook: uiteindelijk ligt het belang bij dé gezalfde, de Messias in het hebreeuws, waar op gewacht werd en nog steeds wordt door sommige joden. Wij Christenen weten dat die niet gekomen is in de vorm van een politiek en militair leider die van Israel terug een vrij land maakte, maar in de persoon van Jezus, die een heel ander Koninkrijk kwam brengen. Jezus, de profeet, priester en Koning, waarvan alle gezalfden uit het oude testament maar een voorafspiegeling waren. Het woord christus is trouwens niet meer dan een vertaling van ‘messias’ of ‘gezalfde’. dus uiteindelijk wie is de gezalfde des Here waar het om draait? Jezus, de Christus!

Het woord Christen zou volgens sommigen zoiets betekenen als ‘kleine Christus’. Als dat zo is dan zijn we allemaal gezalfden op onze manier. En dan zou ‘raak de gezalfden niet aan’ toegepast eerder zoiets betekenen als dat we onze geloofsgenoten niet mogen doden… (Wat mij evident lijkt en een non-issue zolang we niet discussieren over oorlog tussen twee christelijke landen) Een andere vertaling die ik gehoord heb is dat het woord Christen iets betekent als ‘horend bij Crhistus’. In dat geval horen wij bij de Gezalfde, en is onze bedoeling om naar Christus te wijzen… Die trouwens ook interessante dingen zei over menselijk op zoek zijn naar macht:

“Gij zult u niet rabbi laten noemen; want een is uw Meester en gij zijt allen broeders. En gij zult op aarde niemand uw vader noemen, want een is uw Vader, Hij, die in de hemelen is. Laat u ook geen leidslieden noemen, want een is uw Leidsman, de Christus. Maar wie de grootste onder u is, zal uw dienaar zijn. Al wie zichzelf zal verhogen, zal vernederd worden en al wie zichzelf zal vernederen, zal verhoogd worden” Matt 23:8-12.

Uiteindelijk is er zoiets als het priesterschap van alle gelovigen. We hebben mensen nodig die dingen organiseren, en leiders, en leraars… (vul maar in) Maar de bedoeling is dat die ons helpen om geestelijk volwassen te worden, niet dat ze ons kleinhouden en dat wij gewone gelovigenj dienen om hun imperium in stand te houden of zoiets. We moeten allemaal samen werken en het Koninkrijk openbaar maken! En uiteindelijk is de enige middelaar tussen ons en God niet een mens, maar Jezus!

All praise to Him

shalom

Bram

klassenstrijd

 gegroet lezers

Al heel mijn leven heb ik het gevoel dat ik ‘anders’ ben. Geen idee waarom, geen idee hoe, maar ik mis dat ‘wij’-gevoel heel dikwijls

Sinds ik als arbeider bij de stad werk, heb ik opgemerkt dat er nog steeds een hoop mensen zijn die het begrip ‘klassenstrijd’ heel serieus nemen. Zoals een aantal zelfverklaarde ‘linkse rakkers’, waarvan er zelfs 1 bij de PVDA verkiesbaar geweest is. Die het hebben over ‘wij tegen de bazen’, en dat soort van dingen. Ook van veel anderen heb ik zo’n dingen gehoord, als of er een grote strijd is tussen de bazen en ‘de mensen op den buro’ enerzijds, en de gewone arbeiders anderzijds. Ik vrees dta ik daar net in kan volgen, en dat dat hele gedoe mij van geen kanten interesseert… Ik voel me ook helemaal geen arbeider. Niet dat ik iets tegen de mensen waartussen ik werk heb, integendeel, maar toch heb ik het gevoel dat ikzelf een heel ander soort mens ben: andere interesses, andere reacties, … Dat ‘wij’-gevoel daar zal ik nooit deel van zijn…

Ik denk dat ik altijd meer ‘middenklasse’ geweest ben. Wat dat ook moge wezen, al ben ik dat officieel niet nu. Maar dat is te vaag, en daar heb ik nooit een ‘wij’-gevoel van gehad evenmin. Ik merk nu alleen dat de arbeiders-sfeer gewoon zo anders is.

Student ben ik niet meer… Dus ook daar geen ‘wij’-gevoel meer. Al kom ik dikwijls beter overeen qua ideëen en gedachten met studenten dan met de mensen waartussen ik werk… Maar toch heb ik zelf nooit meegedaan met de typische studententoestanden, en ze hebben mij ook nooit zoveel geinteresseerd. Van het wereldje van de jazzstudio, waar ik jaren muziek gestudeerd heb, heb ik ook allang afscheid genomen. dat was ook niet mijn thuis…

Okay, maar mensen zeggen toch dat ik meer een kunstenaarstype ben. Zal wel zo zijn, maar toch kan ik mij mateloos irriteren aan kunstenaars van vanalle disciplines, omdat die zo irritant en ‘ivoren toren’ doen. Ik ben gewoon mens tussen de mensen, al val ik blijkbaar buiten de kategoriëen.

Als er ooit een echte klassenstrijd komt, dan slaap ik aan de zijlijn denk ik…

shalom

Bram

psalters in scheldapen: verslag

Wow 

Zoals ik al eerder zei zijn de psalters een unieke groep, maar wat ze live te brengen hebben heeft me helemaal omvergeblazen. Het voorprogramma (simple brain and the long-haired ponchomen) was zacht en akoestisch, bestond uit 2 mensen met akoestische gitaren. De psalters hadden zo ongeveer alles behalve een akoestische gitaar, en waren bovendien met 8 jongens en meisjes, waarvan een aantal indrukwekkende figuren met dreads, tattoes en vreemde kleren. Banko, electrische draailier, accordion ‘hybride barrel drum’, zijnde een enorm olievat met daarop een drumvel gemonteerd, vallen op naast demeer gewone bas en electrische gitaar en de vele percussie-instrumenten.

Na wat rommelige ongecoördineerde soundcheck-geluiden op verschillende instrumenten begon er plots een ritme op de  ‘hybride barrel drum’. Meer instrumenten vielen in, en het concert was blijkbaar begonnen. Een onbekend nieuw nummer dat lichtjes aan 16-horsepower deed denken dreunde op het publiek af. Een ongekende passie en energie dreunde door de zaal, en toen het refrein begon was iedereen al mee aan het schreeuwen -lang leve het projecteren van texten- en aan het dansen… Een enorme prestatie wel, om een volle scheldapen een totaal onbekend eerste nummer te laten meebrullen, dat dan ook nog eens gebaseerd lijkt op een oude christelijke hymne, en in ieder geval van een bijbelse psalm komt.

Dan kwam er een kort verslag van de reis die de psalters naar turkije hebben gemaakt deze winter om de koerden te bezoeken, en het volgende nummer, begeleid op een turkse sar, was dan ook volledig in het koerdisch gezongen, de oorsterse noten gaan door merg en been, en dat ging naadloos over in hun eerste bekende nummer, een heel sterke versie van ‘banner’. Dan komen er paar nummers van de laatste CD ‘the divine lithurgy of the wretched exiles’ : het lithurgische percussie-geweld van hosanah, dat dan weer overging in een hevig en energiek ‘sword’, en een dynamisch ‘train de vie’.

Het nieuwe nummer ‘hobo’s lullaby’ blijkt een zeldzaam rustpunt te zijn, klinkend als een oude amerikaanse folksong met een hoog country-meezingbaarheidsgehalte, een woody guthry achtige compositie… Maar blijkbaar is het het enige rustpunt voor de psalters beginnen aan het spelen van een aantal van hun ‘hits’, beginnend met een overtuigende ‘badlands’ die eindigt in een hoop lawaai waar dEUs jaloers op geweest had 10 jaar geleden. ‘Ol glory’ (mét megafoon en radio-samples) waarvan het ‘on good friday’ refreintje wordt door een hoop mensen (waaronder ikzelf) meegekeeld tot ze geen stem meer hebben… El Elyon mist in het begin wat kracht door een iets te stil staande lead-stem, maar blijkft wel heel sterk; en om één of andere reden wordt hun versie van ‘wayfahring stranger’, zoals ook bij Hosannah hetgeval was, ingeleid door Martin Luther King samples… Als laatste nummer komt de ‘turn me round slave song’, alleen bestaande uit samenzang en percussie, maar zo sterk. De psalters zingen nog eens heel hun ziel eruit, een waardige afsluiter voor een optreden dat zo overdonderend was dat er geen woorden voor zijn.

Geen tijd voor bisnummers, want de band moet snel vertrekken om de eurostar te halen. Morgen spelen ze op het greenbelt-festival in Engeland… Een indrukwekkende avond die niet snel vergeten zal worden, ook niet door de psalters. Jay, de percussionist met de zware stem vertelt me voor het vertrek nog dat het ‘one of the highlights of the tour’ was en dat ze zeker terug willen komen…

En hopelijk is dat snel…

Bram

Het hele optreden staat hier: http://tractormania.be/psalters-live@scheldapen/
Verder vind je andere versies van Ol glory, banner, badlands, el elyon, hosannah en de turn me round song op hun site www.psalters.com (media > mp3) wayfahring stranger en sword staan op hun myspace www/myspace.com/psalters , samen met nog meer mooie nummers natuurlijk…

christelijk anarchisme?

gegroet lezende wezens;

De term ‘christelijke anarchisten’ waarme de psalters aangeduid worden, is voor sommigen, die er nooit eerder van gehoord hebben, wel heel raar. Ook wanneer ik het in het licht van andere onderwerpen over christelijk anarchisme heb kijken mensen soms heel vreemd, alsof de beide begrippen mekaars tegengestelde zouden zijn…

Persoonlijk zie ik die tegenstelling helemaal niet. En het christen-anarchisme bestaat al veel langer, in heel de geschiedenis van het Christendom zijn er wel groepen en figuren te vinden met een anarchistische inslag, beginnende met de kerk uit handelingen, gaande over de anabaptisten tot mensen als Leo Tolstoy en Ellul in een iets recenter verleden. En al zijn sommige vormen van christen-anarchisme soms iets te extreem of wat too far off, in de kern zit iets dat we soms missen in het Christendom sinds het de staatsgodsdienst werd van het grote Romeinse rijk ergens in de 4e eeuw.

De kerk, die daarvoor ondergronds en los ‘van beneden uit’ georganiseerd was kreeg zo de structuur van het Romeinse rijk mee, die de Katholieke kerk nog steeds heeft, en eigenlijk hebben bijna alle kerken nu een zwaar hierarchische structuur… En zo werden kerk en staat versmolten, en dat terwijl Jezus het tegenovergestelde kwam doen. Hij kwam een koninkrijk brengen dat niet van deze wereld was, en dat al het wereldse oversteeg… Kijkend naar de eerste kerk zien we dat de eerste christenen loskwamen van hun hele leven, en hun bezit, en inderdaad leefden als mensen van een rijk dat niet van deze wereld was. Zoals bijvoorbeeld de psalters ook doen.

Nu terug naar het anarchisme. De basis van het sociale anarchisme qua organisatie is om geen structuur ‘van boven uit’ te hebben, maar om van beneden uit aan zelforganisatie te doen. Een beetje zoals het systeem dat we zien in de eerste kerk, en ook in bepaalde huiskerksystemen tegenwoordig ook trouwens… Macht om de macht is dan uit den boze, en dat lijkt me het meest in overeenstemming met de woorden van de voetenwassende Jezus die zegt dat leiden niets anders is dan dienen… ” Hij zei hun echter: ‘Bij de heidenen spelen koningen de baas, bij hen laten machthebbers zich weldoener noemen. Bij jullie mag dat niet zo zijn. De grootste van jullie moet de minste worden, en de leider de dienaar.” (Lucas 22:25-26)

Het verschil tussen christelijk en gewoon anarchisme is dat het gewone anarchisme geen enkele autoriteit aanneemt, en het Christelijk anarchisme stelt dat alle autoriteit aan God toebehoort, en dat de machthebbers van deze wereld niet te vertrouwen zijn (“alle koningen der aarde hoereren met de hoer van babylon”) en dus niet per defintie gevolgd moeten worden, want ge moet God meer gehoorzamen dan mensen…

Het koninkrijk der Hemelen overstijgt alle wetten en koninkrijken van deze wereld… De wetten van de Mammon, de tijdsgeest, de bureaucratie en al de rest… Bemin God bovenal en Uw naaste als Uzelf gaat boven eender welke wet! Het volgen van JEzus gaat zeker tegen de wetten van deze wereld in soms…

Natuurlijk, Jezus was geen anarchist zoals wij dat zouden noemen, maar Hij ging in tegen alles wat niet klopte in de maatschappij, en Hij gehoorzaamde alleen de Vader, en ging daarbij zowel tegen de farrizeïsche regels als tegen de culturele taboes in, en de mensen die hoopten dat Hij met geweld de romeinen kwam verdrijven hadden het mis. Hij kwam een koninkrijk brengen dat alles overstijgt, maar dat de politiek niet omverwerpt… Het heeft een andere dimensie, maar gooit niet de koninkrijken van de wereld omver…

Nog niet…

Er zijn dingen die belangrijker zijn dan de koninkrijken en de heerser van deze wereld en hun wetten…

shalom

Bram

(alle commentaar welkom natuurlijk…)

Ik wil niet cool zijn!!

Ik wil niet cool zijn! Ik wil niet in zijn!
Het kan me geen bal schelen of ik in de mode ben!
Het kan me nis schelen of ik wel politiek correct ben! Of ik wel de juiste kleren heb, de juiste interesses, de juiste muziek luister, whatever… Het is allemaal zever!!!

Ik kan het ook niet, en als ik voor de ene cool zou zijn zijn zou de andere dat niet tof vinden. Zowiezo is het allemaal verspilde energie!!!There are too many people, and they are all too hard to please…

Ik wil dat mensen mij apprecieren als vriend, omdat ik liefde heb, omdat ik iets beteken voor andere mensen… De rest moge allemaal vuilnis zijn voor mij… Het heeft mij al veel teveel energie, tijd en aandacht gekost…

shalom

Bram