Good Saint Nathanael – Hide No Truth (CD-bespreking)

I think on our best days maybe for even just a few seconds or minutes we all have, saintly actions and so for me saying, this project’s good saint Nathanael, I’m aspiring to have more of those, good moments where I treat my, my fellow man really well, and less like time where it’s just focused about me. (album trailer)

(4.5/5 sterren)
(English version here) Ik moet toegeven dat ik de nieuwe muziek niet zo goed meer volg als toen ik jonger was, maar soms is er toch nieuwe muziek die me enthousiast kan maken. En vandaag ben ik blij dat ik de release kan aankondigen van het album ‘Hide No Truth’ van Good Saint Nathanael, waarvan de gebrande CD al een week niet meer uit mijn CD-speler geraakt is denk ik (ik was zo gelukkig om een preview copy te krijgen voor een review). Dat is een opmerkelijk en intrigerend album vol rustige op folk gebaseerde muziek die desondanks geen easy listening is. Soms hoor ik flarden of wat Beck of de Eels zouden doen als ze volledig akoestisch zouden gaan zonder ritmesectie, of misschien een Bonny ‘Prince’ Billie die de latere duistere Johnny Cash covert, met zelfs echo’s van de meer geïnspireerde lofi van Daniel Johnston of een compleet gedeconstrueerde mewithoutyou. Maar misschien is al mijn name-dropping een beetje idioot. In een rechtvaardige wereld zou dit een referentie-album kunnen worden in de nabije toekomst voor dit soort muziek. En als je wil weten wat ik bedoel met al mijn reeks van obscure referenties, luister even naar de singles Lightning,  Everything that’s lost en better.

Wie zit er achter deze muziek? Good Saint Nathanael is een nieuw project van Nate Allen, die waarschijnlijk het best bekend (of helemaal niet) is van ‘Destroy Nate Allen’, Een Amerikaanse vrolijke folkband vol DIY-punkenergie die ik ooit op myspace heb ontdekt, tijdperken geleden in een andere wereld die simpeler was maar ook gevuld van wonderlijke nieuwe en opwindende onbekende obscure muziek. Hoewel die sfeer nog steeds een beetje te vinden is in Good Saint Nathanael -iets wat ik mis in de muziek van vandaag- zijn beide projecten heel verschillend. Good Saint Nathanael klinkt een stuk volwassener en introspectiever, en bovendien heel subtiel en muzikaal en tekstueel best diep.

De basis van ‘Hide No Truth’ wordt gevormd door negen duistere en eerder minimalistische folksongs die gebaseerd zijn op een skelet van stem en folkgitaar, waarachter arrangementen geplaatst zijn met heel variërende instrumenten (van ‘broken tape noise’ tot een harp!) die heel interessant soundscapes produceren op de achtergrond. Nate Allen ontwapent de luisteraar zo ook gaandeweg met de brutale eerlijkjheid van zijn begeesterde zang, en de meeste songs lukken er volldig in om hun ambities waar te maken zonder dat er zelfs maar iets te horen is dat in de buurt komt van een ritmesectie, iets wat zeker wel een verwezenlijking is in 2019!

Qua inhoud is het hele album doordrongen van spirituele worstelingen, traumas die voortkomen uit religieuze misbruiken in de Amerikaanse conservatieve kerk, en ondanks dat toch hoop en geloof zelfs in het duister, allemaal door elkaar en dikwijls poetisch maar heel eerlijk beschreven op een manier die sommige gevoelige zielen van hun sokken zou kunnen blazen. Anderen zouden in die omstandigheden een break-up album voor hun geloof maken, maar dit is zeker geen ‘deconversie-album’ zoals fingers crossed van Derek Webb dat was. (Zie mijn review in het Engels van dat album). Inplaats van een escapistische “women and whiskey are persuasive at making me forget you” gaat Nate Allen altijd terug naar de hoop en het Licht, hoe kwetsbaar ook, en eindigt het album met de zekerheid dat

Yes I think we can do better, a whole lot better, a whole lot better than this
Yes I think we can do better, treat the whole world better than this (better)

En dat is iets dat we echt nodig hebben in deze tijd. Hoop, en een groeitraject van vallen en opstaan waarbij we met een beetke mildheid kunnen kijken naar het vallen is één van de dingen die deze dingen momenteel het meest nodig heeft! En wanneer dat verpakt wordt in zulke mooie muziek dan is het natuurlijk nog beter!

Buiten vriest het wanneer ik deze review schrijf, hoewel de beloofde sneeuw nog niet gevallen is. Ik werk achter mijn laptop terwijl ik naar ‘Hide No Truth’ luister, en voor een moment werkt het allemaal perect: een goed Belgisch trappistenbiertje, de rust van de winternacht buiter, en dan de muziek, eerlijk en kwetsbaar. Dat is de manier om van muziek te genieten!

Good Saint Nathanael vind je hier :

website(met allerlei links voor dowload en streaming)
Bekijk ook de album mini-trailer
Lees ook dit interview

Disclaimer: I heb inderdaad een electronische kopie van het album gekregen voor een review, maar het enthousiasme komt volledig van mijn kant!

top-10 albums van 2011

Ik moet toegeven dat ik niet veel nieuwe CD’s heb gekocht het afgelopen jaar. Met werk, studies, baby en noem maar op was mijn aandacht op andere dingen gericht, en bovendien zit ik een in ‘one-third-life-crisis’ die gepaard gaat met een new music fatigue. Allemaal moeilijkdoenerij om te verantwoorden dat ik amper 10 platen van het jaar bijeengesprokkeld krijg aan het einde van 2011, iets wat voor mij heel vreemd is.

Maar een top-10 kan er nog wel af. De links zijn naar mijn eigen recensies op cultuurshock.net, waarop ik regelmatig publiceer, een waar de top-3 van deze lijst wat meer uitleg krijgt in het eindejaars-overzicht van de redactoren.

1. psalters – carry the bones
2. gungor – ghosts upon the earth
3. the restoration project – hold on to love
4. Spinvis – Tot ziens, Justine keller
5. Tinariwen – Tassili
6. Josh Garrels – love and hate and the sea in between
7. Aaron Strumpel – birds
8. school is cool – enthropology
9. dEUS – keep you close
10.radiohead – the king of limbs

Dat ik ooit 3 christelijke platen in de top-3 zou zetten had ik nooit verwacht. Maar deze zijn echt wel de enige 3 tijdloze platen van het jaar… Volgens mijn vreemde mening. Waarchijnlijk luisteren de meeste mensen niet eens naar die dingen…

Aan andere lijstjes te zien heb ik een hoop platen gemist, van onder andere fleet foxes, bon iver, thrice, Bruce Cockburn, PJ Harvey, The Spirit that guides us, Tom Waits, low, Iron & Wine, over the rhine en explosions in the sky. Zeker de laatste 3 van mijn lijstje hadden waarschijnlijk wel bezet geweest als ik deze albums had beluisterd dit jaar, en misschien wel hogere plaatsen ook… Spottify eens gebruiken deze vakantie…

Wat vonden jullie de beste albums van 2011?

groeten

Bram

The restoration project – hold on to love

The restoration project is een collectief rond de amerikaanse zangeres/componiste Tracy Howe Wispelway. Het is zo één van die muzikale gezelschappen die zich ophouden aan de rand van het fenomeen dat ‘Christelijke muziek’ heet, en die op zich eigenlijk veel meer aandacht zouden mogen krijgen dan het merendeel van de mainstream van dat marktsegment, maar die geen enorme promotiemachine en gigantische platenlabels achter zich heeft. Lees verder op cultuurshock

Brambonius’ top-25 albums van de jaren nul

Op verschillende plaatsen zijn er beschouwingen van wat de beste albums zijn van het afgelopen decennium, dus ik ga me er ook een in moeien. dus hier is mijn top-25 met de beste albums van de afgelopen 10 jaar (minus diegene die ik vergeten ben dan… sorry aan de gedupeerde artiesten):

25. woven hand – consider the birds
24. The welcome wagon – welcome to the welcome wagon
23. Sufjan Stevens – michigan
22. Woven hand – mosaic
21. danielson – ships
20. half-handed cloud – we haven’t just been told, we have been loved
19. 16 horsepower – secret south
18. mumford & sons – sigh no more
17. Br Danielson – brother is to son
16. Silver Mt Zion – He Has Left Us Alone But Shafts of Light Sometimes Grace the Corners of Our Rooms
15. Mark Knopfler – sailing to philadelphia
14. radiohead – kid A
13. mewithoutyou – brother, sister
12. Bob Dylan – modern times
11. grandaddy – the sophtware slump
10. Sufjan Stevens – Illinoise
9. white stripes – white blood cells
8. 16 horsepower – folklore
7. soul-junk – 1942
6. mewithoutyou – It’s All Crazy! It’s All False! It’s All a Dream! It’s Alright.
5. psalters – the divine liturgt of the wretched exiles
4. think of one – naft
3. spinvis – spinvis
2. sigur ros – Ágætis byrjun
1. sufjan stevens – seven swans

de persoon die ze allemaal kent mag zich muziekfreak noemen!

shalom

Bram

equinox, the peacekeeper – we could wake each other up

We hebben er een tijdje op moeten wachten, maar hij is eindelijk af: De full-CD van Equinox, the peacekeeper, het geesteskind van de Gentse singer-songwriter Wouter Buyst. En het was de moeite waard van het wachten.

E, the P heeft (in eigen beheer) een heel mooi uitgevoerd plaatje ineen gedraaid, zowel qua art-work als qua muziek, gevuld met psychedelische singersongwriter-folk, een paar experimentelere soundscapes, en intense luistermuziek die niet zou misstaan in de nachtprogramma’s van radio 1 of op duyster. Het intstrumentarium is indrukwekkend, en omvat naast de gewone instrumenten soms ook dingen als een zingende zaag en een indisch harmonium.

Hoogtepunten zijn voor mij ‘the queen of silence’ als opener, met het mooie gedicht en de krekeltjes, en dan de eerste ‘youtube-single’ ‘if you don’t mind (I’m going home), ‘paradise cost’ in de originele stripped-down versie met de dissonante slide-gitaar, how did you fall (tweede video op youtube), het prachtige ‘brotherly love’ wat één van de mooiste ‘vriendschappelijke lovesongs’ is die ik ken, en de concert-afsluiter ‘any connection’. Maar ik moet moeite doen om niet bijna heel de tracklist te vernoemen. (een aantal nummers van de nieuwe Cd staan op hun myspace)

Hier nog 2 video’tjes:

Zeker een aanrader!

peace

Bram

soul-junk!!!!

YESSSS!!!

Eindelijk, na 2 jaar wachten, gaat ‘1960’ uitkomen, de 10e langspeelplaat van souljunk. Een band die behalve frontman Glen Galaxy nooit een constante line-up heeft gehad en die ergens tussen, rock, noise, worship, avant-hop, rap, free-jazz, folk, abstracte electronica en nog een stuk of wat stijlen schippert. Een band die ondanks de overduidelijk christelijke neigingen (Glen zingt soms alleen maar bijbeltexten) nooit in het Christelijk wereldje is aangeslagen, maar daarbuiten bij een gespecialiseerd liefhebberpubliek wel!

Eigenlijk ben ik door soul-junk worship gaan apprecieren. Ik heb (ondanks mijn vineyard-achtergrond) heel lang niets gevoeld voor worship. Tot dit nummer (een live-versie die ik tot vandaag niet kende, het origineel is anders, een valse gitaar, 2 stemmen, een rammelend excuus voor een drumstel en een rommelige productie…)

Dat eerlijke uitroepen, dat raakte mij enorm… Dat rammelend maar o zo eerlijk bijbeltexten uitschreeuwen was zo’n verademing na alle gladde aanbiddingsmuziek die mij alleen gemaakt leek om de groots gemene deler te pleasen…

Met de jaren is de sound vand souljunk van lo-fi gitaren en bijbelverzen naar abstracte hiphop ge-evolueerd, met daartussen nog rock, indie en electronische experimenten. Mijn favoriet blijft de 1942 EP, een meesterwerk van heel geavanceerde folk/noise, met heel uitgebreid instrumentarium en veel gasten (inclusief sufjan steven, en leden van de danielson famile) die op sommige momenten nog lekker in koor zingen ook.

De abstracte hiphop heeft me nooit veel gezegd vrees ik, al zaten er knappe stukken tussen, maar nu eindelijk, na nog een zijprojectje met de eerste 23 psalmen op bizarre folktronica en een poging om de hele bijbel te rappen op zijn blog (zit ergen halfweg exodus) komt er eindelijk een nieuwe ‘rock’plaat uit!! En die MOET ik hebben!!!

Het andere goede nieuws is dat sounds familyre, het labeltje van Daniel Smith (danielson famile) nu alle souljunk-albums gaat heruitgeven. Hallelujah, dan kan ik eindelijk de onbereikbare platen kopen!!! Alle goede nieuws hier

hun blog/website (die meer vreemde collages en bijbelstudies geeft soms) op http://www.souljunk.com

En om het af te leren; mijn eigen soul-junk cover:

shalom

Bram

Danielson – trying hartz (first fruit ’94-’04)

Danielson… Zonder tegenspreken één van de meest originele muziekgezelschappen op de planeet, maar waarschijnlijk soms ook één van de minst toegankelijke. Daniels Smiths hoog piepstemmetje dat niet altijd helemaal op de toon lijkt te zitten in combinatie met de soms heel brede freakfolk-arrangementen waarin zijn hele familie zorgt voor alles van tegendraadse koortjes tot vreemde xylofoonpartijen zal inderdaad wel vreemd zijn voor sommige mensen die niet zoals mij van experimentele muziek houden.

Maar voor de mensen die de muziek willen leren kennen zonder alle CD’s te moeten kopen (die soms uitverkocht of minstens enorms moeilijk te bestellen zijn): hier ligt nu op mijn bureau een recent uitgebrachte ‘best of’-dubbel-CD genaamd “trying hartz (first fruits ’94 ’04)” met een verzameling nummers uit de hele danielson famile-loopbaan tot 2004, dat is dus alles voor het magistrale recente bestverkopende album ‘ships’. SPijtig genoeg betekent dat wel dat dus hun grootste *hit* ‘did I step on your trumpet‘ niet op het album staat. Maar behalve dat is het wel met een mooi overzicht van het repertoire van de danielson famile en de CD die hij onder de naam brother danielson gemaakt heeft. en ik moet zeggen ik ben terug aangenaam verrast van de originalteit en kracht van Smiths muzikale familie.

Voor de mensen die het verhaal niet kennen: Daniel Smith is ooit begonnen met de band voor een een kunstproject op school, met een paar (toen nog hel jonge) familieleden omdat hij geen andere bandleden had. Zijn eerste CD(vooral zelf opgenomen en ingespeeld) ‘a prayer for every hour’ was een extreem freaky, dissonant, lo-fi en soms echt wel beangstigend werkstuk, dat geen enkele platenmaatschappij wilde uitbrengen, tot Daniel een thuis vond bij het beginnende christelijke indielabel tooth and nail. Die kregen toen trouwens wel wat kritiek daarvoor, vooral uit hoek van de christelijke muziekindustrie, waar men het niet zo begrepen had op valse lo-fi. Maar de relatie met tooth and nail is altijd goed gebleven, en buiten de christelijke muziekwereld was er in de indie-wereld wél interesse, al was dat deels juist doordat ze zo door de christian rock wereld uitgespuwd waren… Wat er ook van zij, ‘a prayer for every hour’ is zelfs op deze best-of ondervertegenwoordigd met alleen een mooie live-versie van ‘nice of me’.

Vanaf de tweede plaat was het geluid van de danielson famile anders: breedse freaky folk-arrangementen werden minutieus uitgewerkt tot in de kleinste details, met dikwijls onverwachte instrumentaria en bizarre breaks. De band bestond ook niet alleen uit de familie smith maar had dikwijls ook ander mooi volk in de rangen zoals onder andere Sufjan Stevens, Glen en Jon galaxy (soul-junk) en John Ringhoffer (half-handed cloud), en met producers als Steve Albini. De band werd behalve voor zijn Cd’s ook vooral bekend voor zijn heel opvallende en indrukwekkende optredens, waarbij de hele band in kostuum was, en daniel zelf soms verkleed was als een enorme boom.

OP dit overzicht uit hun carriere staan dan ook niet alleen studio-versies die recht van hun CD’s geplukt zijn, maar bepaalde nummers als bijvoorbeeld ‘cutest lil’ dragon’, ‘pottymouth’ en ‘hammers sitting still’ staan er op in live-versies en andere met alternatieve arrangementen (luister naar ‘animal in every corner’) ,waardoor het zelfs voor de fans die alle platen in huis hebben een interessant verzamelaarsobject is. Als enige minpunten zou ik de afwezigheid noemen van ‘did I step on your trumpet’ en de daniel johnston-cover ‘worried shoes’, en misschien dat de live versie van ‘don’t you be the judge’ een beetje tegenvalt tegenover het origineel.

De Christelijke muziek-industrie heeftt nooit nog interesse gehad in danielson, spijtig voor hen.., maar in de wereld van de experimentele indie-rock heeft danielson terecht zijn status gekregen, en waarschijnlijk hebben ze hun plaats in de muziekgeschiedenis ook wel verdiend. Eigenlijk zouden alle mensen die graag eens iets anders horen en die va roiginaliteit in muziek houden deze CD in huis moeten halen!

shalom

Bram

U2 – no line on the horizon

Yep, hij is gelekt op het wereldwijde internet… Zoals heel veel platen tegenwoordig, maar van U2 waren we dat minder gewoon denk ik. Ik heb er alvast naar gezocht, en bevestiging gevonden waarom ik de nieuwe plaat van U2 koop wanneer hij echt uit is. En waarom het misschien wel de beste Cd sinds Achtung baby gaat blijken te zijn achteraf… Maar dat is nog even afwachten, een U2-plaat moet je veel beluisteren voor je er een definitief oordeel over geeft… Pop en Zooropa hebben mij bijna 10 jaar gekost voor ik ze echt goed begon te vinden, en ‘all that ou can’t…’ en zeker ‘how to dismantle…’ gaan vrees ik zelfs achteruit hoe meer je ze hoort…

Maar dus een bespreking van de CD. Een redelijk diverse en gelaagde plaat, als verwacht ikzelf toch wel meer als er mij een stijlbreuk en vanalle invloeden als afrikaanse percussie en arabische melodiëen worden aangekondigd (geen van beiden vielen mij op) maar het blijft natuurlijk U2 en niet sufjan stevens… Al moet gezegd dat met producers Brian Eno en Daniel Lanois die effectief in de songwriting en de line-up van een aantal nummer zitten er ook onverwachte klanken naar boven komen. Al blijft het zo dat de gitaar van the edge het merendeel van de tijd dezelfde delay-soundjes heeft…

Goed is dat ik nergens meer echo’s van deliriouS? hoor… Ze hebben hunzelf zogezegd nog eens heruitgevonden, al zijn ze in het algemeen toch minder experimenteel dan in hun ’90s trilogie achtung baby-zooropa-pop. Ik was na ‘atomic bomb’ niet speciaal van plan om hun nieuwe plaat per se te kopen, maar ik ben toch terug overtuigd…

Een song-voor-song-bespreking:

1. ‘no line on the horizon’: Rockende opener, bono zingt anders dan ik gewend ben, lekkere groove, maar ik moet er nog meer aan wennen denk ik. Echt goed live-nummer lijkt me.
2. ‘magnificent’ de eerste keer irriteerde het mij, nu vind ik het een zalig nummer waarvan ik hoop dat ze het op single uitbrengen zodat ze het op de radio spelen ipv veel van de rommel die ze nu spelen. Maar dan die intro eraf laten AUB want die vind ik echt op niet veel lijken… sorry Mr Eno.
3. moment of surrender: een lang nummer, waar pas in de helft een gitaar in te horen is… Mooie ballad, beetje in de sfeer van de passengers-plaat. Eno doet wel goed werk hier.
4. unknown caller: weer een mooie trage, met een te lange Brian Eno-intro waar dela-gitaartjes bij komen, typische ‘ooh-ooh’tjes, en leuk samen gezongen ‘reboot ourself’-refreintje, heel anders dan ik meestal van U2 gewend ben. Ook leuk Mooie instrumentale passage aan het eind, die bijna in progrock uitbarst.
5. I’ll go crazy if I don’t go crazy tonight: doet een beetje aan de vorige 2 platen denken, mid-tempo rocker die leuk is om door de boxen te knallen. Goede stijloefening in U2-stijl van laatste 2 platen eigenlijk… Wel zalige one-liner: “Every Beauty Must Go Out With An Idiot”
6. get on our boots: de single, die wel leuk is, maar voor mij niet speciaal tijdloos. Typische eerste single van een U2-album wel.
7. stand-up comedy: wow. Klassiek rock’n’roll riffje op de gitaar, heel swingend… Lijkt me live echt een knaller.
8. FEZ-being born: die ‘FEZ’-intro hadden ze er van mij af mogen laten, een soort insrumentale lounge (Eno weer zeker?) met een sample van get on our boots ertussen (‘let me in the sound…’) dat van mij echt niet moest; Als het nummer loskomt blijkt het wel de moeite waard te zijn, maar toch niet het beste van de plaat.
9. white as snow: mooie folk-melodie, prachtig onverwacht arrangement (is dat een hoorn?) Niet direct wat ik verwacht van U2, maar wat en meesterwerkje!
10. breathe: weer een sterk en orgineel nummer, mooi arrangement (die piano-nootjes en strijkers!) veel afwisseling, maar lijkt me echt wel een uitdaging live (zeker in kwartet-bezetting) ook qua zang
11. ceders of lebanon: waardige afsluiter. mooie rustig, muzikaal gezien ergens tussen ‘if ou wear that velvet dress’ en ‘grace’.

Al bij al een betere plaat dan ik nog van U2 verwacht had… En één om niet te downloaden maar te kopen…

Bram

nieuwe engelstalige muziekblog

ik heb nu ook een engelstalige muziekblog: http://bramboniusmusic.wordpress.com/… Tot nu to staan er links op naar vrij downloadbare muziek van de psalters, denison witmer, soul-junk en bram cools…

enjoy

Brambonius

welcome to the welcome wagon

Om heel even een klein beetje terug te gaan van de theologische onderwerpen die momenteel mijn blog domineren naar een totaal andere passie van mij: muziek. Gisteren een CD aangekregen die ik besteld had. Ik had hem al op mp3, maar van goede muziek moet je de fysieke drager gewoon hebben, en de verpakking is zowiezo fantastisch trouwens, ik twijfel er zelfs aan om hem ook op LP te kopen, vinyl zou zeker een meerwaarde zijn voor dit soort van meesterwerkje…

‘Welcome to the welcome wagon’ is de naam van de eerste plaat van (heel origineel) the welcome wagon, wat niet zomaar een band is, eerder een familieproject dat wat hulp gekregen heeft: Om producer sufjan stevens uit de liner notes te citeren: “the Welcome wagon is not a band, but a married couple, the Reverend Thomas vito Aiuto and his wife Monique, who execute a genre of gospel music that is refreshingly plain.” Behalve Dominee Vito en zijn vrouw, is de muziek ook aangevuld met een koor en een aantal muzikanten, waaronder ook producer sufjan die zelf ook een een achttal instrumenten ter hand neemt. De plaat komt trouwens ook uit via sufjans label ‘astmathic kitty’.

Hoe klinkt nu de muziek? “Pastor and wife join voices in sared folk songs for all ages” staat op de hoes, en dat klopt wel zo ongeveer. De hierboven gebruikte term Gospel kan in dit geval voor sommigen misleidend zijn, omdat de meeste mensen daarbij denken aan een bepaalde stijl van swingende zwarte kerkmuziek, en dit zijn duidelijk blanken in hun muziceren, al lukken ze er in het lichtjes fantastische ‘but fot you who fear my name’ , geschreven trouwens door Lenny Smith,  de vader van Daniel ‘danielson’ smith’ wel even in om heel gospel te klinken. Alles bij elkaar is het toch echt wel duidelijk blanke gospel-muziek, of sacred folk, protestantse kerkmuziek met samenzang, maar dan in een hedendaags semi-orkestraal indie-jasje gegoten door de immer herkenbare sufjan stevens… Het album is gevuld met songs van verschillende songs van heel verscheidene origine, van eigen nummers en nieuwe melodiën op traditionele texten tot een paar heel eigenzinnige covers van danielson, the smiths en Lou Reed, die op geen enkele manier aan het origineel doen denken, en het geheel is heel fris, origineel en pretentieloos.  En muziek waar je gewoon vrolijk van wordt, ik toch…

Grappig is ook dat het boekje over-the-top christelijk is, net zoals de teksten en al de rest van de Cd, maar dat deze Cd waarschijnlijk een veel groter publiek zal hebben bij een niet-christelijk publiek dan in het christelijk muziekwereldje… Bij een zoeken naar nederlandstalige besprekingen heb ik ik er een paar tientallen op het net gevonden, allemaal uit seculiere hoek, en de meeste heel lovend…

Voor een gratis mp3-tje, hier op de website van het label hun lichtjes fantastische danielson-cover ‘sold! to the rich man’, een prachtig gearrangeerd sufjanesk meesterwerkje, dat nog blijft hangen ook…

shalom

Bram