Good Saint Nathanael – Hide No Truth (CD-bespreking)

I think on our best days maybe for even just a few seconds or minutes we all have, saintly actions and so for me saying, this project’s good saint Nathanael, I’m aspiring to have more of those, good moments where I treat my, my fellow man really well, and less like time where it’s just focused about me. (album trailer)

(4.5/5 sterren)
(English version here) Ik moet toegeven dat ik de nieuwe muziek niet zo goed meer volg als toen ik jonger was, maar soms is er toch nieuwe muziek die me enthousiast kan maken. En vandaag ben ik blij dat ik de release kan aankondigen van het album ‘Hide No Truth’ van Good Saint Nathanael, waarvan de gebrande CD al een week niet meer uit mijn CD-speler geraakt is denk ik (ik was zo gelukkig om een preview copy te krijgen voor een review). Dat is een opmerkelijk en intrigerend album vol rustige op folk gebaseerde muziek die desondanks geen easy listening is. Soms hoor ik flarden of wat Beck of de Eels zouden doen als ze volledig akoestisch zouden gaan zonder ritmesectie, of misschien een Bonny ‘Prince’ Billie die de latere duistere Johnny Cash covert, met zelfs echo’s van de meer geïnspireerde lofi van Daniel Johnston of een compleet gedeconstrueerde mewithoutyou. Maar misschien is al mijn name-dropping een beetje idioot. In een rechtvaardige wereld zou dit een referentie-album kunnen worden in de nabije toekomst voor dit soort muziek. En als je wil weten wat ik bedoel met al mijn reeks van obscure referenties, luister even naar de singles Lightning,  Everything that’s lost en better.

Wie zit er achter deze muziek? Good Saint Nathanael is een nieuw project van Nate Allen, die waarschijnlijk het best bekend (of helemaal niet) is van ‘Destroy Nate Allen’, Een Amerikaanse vrolijke folkband vol DIY-punkenergie die ik ooit op myspace heb ontdekt, tijdperken geleden in een andere wereld die simpeler was maar ook gevuld van wonderlijke nieuwe en opwindende onbekende obscure muziek. Hoewel die sfeer nog steeds een beetje te vinden is in Good Saint Nathanael -iets wat ik mis in de muziek van vandaag- zijn beide projecten heel verschillend. Good Saint Nathanael klinkt een stuk volwassener en introspectiever, en bovendien heel subtiel en muzikaal en tekstueel best diep.

De basis van ‘Hide No Truth’ wordt gevormd door negen duistere en eerder minimalistische folksongs die gebaseerd zijn op een skelet van stem en folkgitaar, waarachter arrangementen geplaatst zijn met heel variërende instrumenten (van ‘broken tape noise’ tot een harp!) die heel interessant soundscapes produceren op de achtergrond. Nate Allen ontwapent de luisteraar zo ook gaandeweg met de brutale eerlijkjheid van zijn begeesterde zang, en de meeste songs lukken er volldig in om hun ambities waar te maken zonder dat er zelfs maar iets te horen is dat in de buurt komt van een ritmesectie, iets wat zeker wel een verwezenlijking is in 2019!

Qua inhoud is het hele album doordrongen van spirituele worstelingen, traumas die voortkomen uit religieuze misbruiken in de Amerikaanse conservatieve kerk, en ondanks dat toch hoop en geloof zelfs in het duister, allemaal door elkaar en dikwijls poetisch maar heel eerlijk beschreven op een manier die sommige gevoelige zielen van hun sokken zou kunnen blazen. Anderen zouden in die omstandigheden een break-up album voor hun geloof maken, maar dit is zeker geen ‘deconversie-album’ zoals fingers crossed van Derek Webb dat was. (Zie mijn review in het Engels van dat album). Inplaats van een escapistische “women and whiskey are persuasive at making me forget you” gaat Nate Allen altijd terug naar de hoop en het Licht, hoe kwetsbaar ook, en eindigt het album met de zekerheid dat

Yes I think we can do better, a whole lot better, a whole lot better than this
Yes I think we can do better, treat the whole world better than this (better)

En dat is iets dat we echt nodig hebben in deze tijd. Hoop, en een groeitraject van vallen en opstaan waarbij we met een beetke mildheid kunnen kijken naar het vallen is één van de dingen die deze dingen momenteel het meest nodig heeft! En wanneer dat verpakt wordt in zulke mooie muziek dan is het natuurlijk nog beter!

Buiten vriest het wanneer ik deze review schrijf, hoewel de beloofde sneeuw nog niet gevallen is. Ik werk achter mijn laptop terwijl ik naar ‘Hide No Truth’ luister, en voor een moment werkt het allemaal perect: een goed Belgisch trappistenbiertje, de rust van de winternacht buiter, en dan de muziek, eerlijk en kwetsbaar. Dat is de manier om van muziek te genieten!

Good Saint Nathanael vind je hier :

website(met allerlei links voor dowload en streaming)
Bekijk ook de album mini-trailer
Lees ook dit interview

Disclaimer: I heb inderdaad een electronische kopie van het album gekregen voor een review, maar het enthousiasme komt volledig van mijn kant!

Johan Klein Haneveld: De Krakenvorst, boek 1: Keruga (boekbespreking)

De Krakenvorst is een interessant origineel Nederlands fantasietweeluik van de hand van Johan Klein Haneveld, die zowel scifi als fantasieverhalen op zijn naam heeft staan. Ik was al veel langer van plan om er een bespreking van te schrijven, maar om variabele redenen is er van bloggen niet veel in huis gekomen het laatste jaar, en komt de bespreking van deel 1 pas nu ik net deel 2 ook uit heb.

Dit boek is een aanrader voor de liefhebbers van klassieke fantasy. De achterflap van boek twee maakt een vergelijking met ‘game of thrones’ die niet helemaal klopt qua mensbeeld -Johan KH is een stuk minder negatief in zijn mensbeeld- maar die verder wel een idee geeft van welk type boek het is. Het verhaal spelen zich af in een fantasiewereld die niet heel veel magie lijkt te hebben maar waarin er wel ‘oude rassen’  zijn die allemaal een eigen gave hebben. De gebeurtenissen van de boeken spelen in verschillende koninkrijken aan een zee, grotendeels bevolkt door gewone mensen met hun eigen culturen en ook godsdiensten, die soms botsen. De boekenreeks is opgebouwd rond drie hoofdpersonages die alle drie een eigen verhaallijn hebben, die mekaar af en toe wel raken, en die zeker met elkaar verbonden zijn. Een aantal typische elementen van fantasie komt terug, zoals de genoemde ‘oude rassen’, een verloren gewaande troonopvolger, vreemde oude profetieën, een bijna middeleeuws aandoende cultuur, maar er wordt creatief mee gespeeld. Verder zijn er mysterieuze overblijfselen van een oude hoogtechnologische beschaving en reuzeninktvissen…
Door de drie afwisselende verhaallijnen met regelmatig kleine cliffhangers wordt er spanning opgebouwd, die zeker nog niet opgelost wordt tegen het einde van het eerste boek, integendeel.

“Volgens mij vind ieder volk zichzelf de maatstaf,” mompelde Tarid tegen niemand in het bijzonder. (p. 175)

Het eerste boek ‘Keruga’ is vernoemd naar een eiland waarop de priesters (en priesteressen) van de godsdienst van de Almachtige wonen. Ogenschijnlijk een bloeiende godsdienst, maar de jonge priesteres-in-opleiding Alecia zit met veel twijfels en botst hard tegen de leer van een zekere Sedratus die een nogal droge op boeken gebaseerde praktijk vooropstelde. Wanneer ze op zoek gaat naar antwoorden op een aantal vragen krijgt ze bij een verborgen magische ‘spiegel’ die al lang niet meer gebruikt geweest is een beangstigend visioen van een reuzeninktvis die de wereld overspoelt. Met deze boodschap wordt ze op weg gestuurd naar de koning van Kartaalmon op het vasteland, waar ze nog nooit geweest is. Ze valt van de ene schok in de andere wanneer ze de buitenwereld doorkruist, en haar ontvangst in de hoofdstad is niet direct zo hartelijk. Maar als ze terug op weg gaat naar Keruga komt de echte schok pas! En ondertussen wordt ze geplaagd de twijfel over haar godsdienst, haar visioen, en de vraag of de duivelse Kraak en de Almachtige dezelfde zijn of juist niet zoals sommigen op het vasteland geloven.
Tegelijkertijd is er de verhaallijn van Frelik, een herdersjongen die een heel stuk verder op het continent leeft onder het bewind van de gevreesde krakenvorst waar de boeken naar genoemd zijn, een mysterieuze dictator waarvan verteld wordt dat hij zelfs de duivelse Kraak zelf kan beheersen. Zijn vriend heeft een plan om de belastingen te ontduiken waarbij een deel van de kudde geëist wordt, en hij voelt zich gedwongen mee te doen met noodlottige gevolgen. Hierdoor komt hij in grote problemen waar hij maar net uit kan ontsnappen, en vindt hij geheimen terug die van oudsher verborgen gebleven zijn, maar gaat hij ooit nog levend uit de tunnels geraken?
De derde verhaallijn draait om Tarid, die een gemengde afkomst heeft. Hij is half mens en half Hirita, één van de oude rassen die allemaal een speciale gaven hebben, en bovendien is hij afstammeling van een vorige koning die afgezet is. Samen met zijn Hirita-bloedbroeder gaat hij een poging doen om zijn troon op te eisen die al twee generaties door een andere familie is overgenomen, maar er blijkt weinig interesse te zijn in de stad. Onderweg redden ze iemand van één van de andere oude rassen, en de geruchten en voortekenen van een ongeziene oorlog stapelen zich op…

Al bij al een goed geschreven boek dat in een interessante wereld speelt. De personages zijn interessant (zeker Alecia) en de wereld is goed opgebouwd en soms verassend. De beschrijvingen van een natuur die soms heel dicht bij die van de Benelux aanleunt en soms helemaal niet zijn ook goed uitgewerkt, en de culturen van de oude rassen zijn ook interessant. Het grote nadeel van het boek is dat het niet compleet is, en er nog veel vragen blijven, niet alleen over hoe het verhaal afloopt maar ook over de geschiedenis. Wat is de zogenaamde ‘verlossing’ die lang geleden gebeurd lijkt te zijn waarnaar niet alleen de priesters van Keruga maar ook de mensen van de oude rassen naar verwijzen als een heel bepalende historische gebeurtenis uit een ver verleden? Waarom beschermen de oude rassen de mensheid eigenlijk? Hoe zit dat met die kraak?
(En zal Tarid ooit met vrouwen leren omgaan?)

Toen ik het de eerste keer gelezen had betekende dat een jaar wachten, maar deel 2 is ondertussen ook verschenen, en wacht dus ook op een bespreking hier…

Score: 4,5 / 5

(Johan Klein Haneveld; De Krakenvorst, boek 1: Keruga; 2016 Uitgeverij Macc)

‘Father I am tired’ + Meer contemporary Christian Muzak op komst…

Een update over de muziek van Bram Cools, meest onbekende singer-songwriter op de planeet…

‘Father I am tired’

Dit bericht dient eerst en vooram om iedereen die erin geinteresseerd zou kunnen zijn te laten weten dat de Bram Cools-klassieker ‘Father I am tired’ nu gehoord en gedownload kan worden, en wel in een tot nu toe ongehoorde versie, op mijn soundcloud-site. Of klik op de koffie hierboven als je dat liever doet…

(En ja, als je het je afvroeg: alle instrumenten en stemmen, -inclusief het koor!- zijn door Bram gedaan!)

Meer contemporary Christian Muzak op komst…

Maar dat is maar heft begin van het nieuws: Deze upload kan gezien worden als de eerste ‘single’ die een nieuwe elektronische release aankondigt van de oude ‘contemporary Christian Muzak’ nummers, eindelijk samen op één album. Waarschijnlijk is dit minstens vijf jaar te laat, maar beter nu dan nooit…

Voor zij die nu niet weten waar ik het over heb: Jaren geleden had ik een band, het ‘Contemporary Christian Muzak collective’ (of kortweg CCMC). We probeerden een soort van experimentele muziek te spelen die zowel connectie zocht met de Schepper als interessante sounds creëerde die niet als honderden keren daarvoor gehoord waren. In tegenstelling tot wat de bandnaam deed vermoeden was het niet echt liftmuziek voor een saai Christelijk radiostation dat poogt happy-clappy veilige Christelijke muziek te brengen aan de conservatieve middenklasse, maar eerder een soort ruwe lo-fi indierock, met daarin soms wat free-form noise en experimentele imrpovisatie…

Als band hebben we maar een paar concerten gedaan doorheen de jaren, maar het was wel heel leuk, en ik mis die dagen echt wel soms. Maar tijd gaat door en dingen veranderen, en alle bandleden gingen een andere weg en begonnen een gezin en zo, en uiteindelijk viel alles een beetje uit elkaar. Wat heel spijtig is is dat we geen
echt goede studio-opnamen gemaakt hebben van de nummers, en dat er ook geen CD-waardige live-opnamen zijn ook niet. Dus alles wat er overblijft zijn de thuis-opgenomen multitrack-versies met mezelf op heel veel kanalen met een hoop instrumenten. Sommige van deze opnamen zijn nooit helemaal afgeraakt, maar daar wordt dus aan gewerkt
zodat iedereen binnenkort naar de Contemporaire Christelijke Muzak kan luisteren zoveel ze willen.

Ik hoop dat iedereen van de song geniet en ze deelt met anderen die ze ook zouden appreciëren…

(en bedankt om deze mail te lezen!)

peace

Bram Cools

PS: Meer muziek van Bram Cools kan je luisteren en download op bandcamp.com. (Alle muziek is momenteel ‘choose your price’)

De Tucumaanse passiebloem: een eerste indruk

Hortus Brambonii

Passiflora is een geslacht van enkele honderden soorten planten met unieke en soms heel spectaculaire bloemen, dat geliefd is bij liefhebbers van exotische planten. Verschillende soorten worden op verschillende manieren gebruikt: De gewone passievrucht (P. edulis) wordt gegeten als fruit, terwijl P. Incarnata in de kruidengeneeskunde gebruikt wordt als kalmerend middel. Maar de meeste soorten worden natuurlijk gekweekt om hun mooie bloemen.

Passiflora caerulea – blauwe passiebloem

En daar zitten we hier in de lage landen met een moeilijkheidje: Passiebloemen zijn heel mooie en over het algemeen sterk groeiende klimplanten, maar ze hebben tropische of subtropische klimaten nodig om goed te gedijen. We zitten dus net op of onder de Noordgrens voor de meest koudebestendige passiebloemen die goed buiten groeien. Er zijn een aantal soorten die het redelijk buiten doen hier, tot er een elfstedentochtwinter opduikt toch, waarvan de gewone blauwe passiebloem (P. Caerulea) de bekendste en de best aan…

View original post 425 woorden meer

de kurkdroge planeet Natso

Oranderra

De kurkdroge planeet Natso

De planeet Natso was kurkdroog, zo droog dat water er ongeveer even zeldzaam was als kwikzilver op aarde. Toch was er leven op deze planeet, zij het leven met een compleet andere fysiologie dan het aardse, op water en koolstof gebaseerde, organische leven zoals wij het kennen. Het oppervlak van Natso werd zoals wel meer werelden bewoond door allerhande plantaardige, dierlijke en nog andere wezens die volledig verschillend waren van wat er op aarde aan te treffen is, en toch door parallelle evolutie soms bizar veel gelijkenis vertoonden met bekende levensvormen. Deze heel uiteenlopende wezens leefden in allerlei ecosystemen, van de oorspronkelijk amper bewoonde natriumwoestijnen tot de enorme houtzwammenwouden waar vreemde monsters huisden en de zuurzeëen aan de polen, waarin aangepaste extremofiele levensvormen die eerder in een nachtmerrie thuishoorden elkaar belaagden.

Niet alleen was er leven aanwezig op Natso, er was zelfs beschaving te vinden, met…

View original post 744 woorden meer

‘Glass gem corn’ zelf kweken?

Hortus Brambonii

Ik had ze al een paar keer lang zien gaan op het internet: een foto van een maiskolf met korrels die in alle surrealistische kleuren schitteren waaraan de naam ‘glass gem’ verbonden was. Het was niet zoals sommigen dachten een oefening in fotoshop-techniek, noch een vorm van genetische manipulatie. Blijkbaar wel een uitzonderlijk mooi maisras, wat de meeste andere foto’s van dat ras online gaven kolven van heel veel verschillende kleuren die blinken als kleine edelstenen… Bij wat meer rondkijken op het internet bleek het een ras met genen van oudere indianenrassen die op die manier van uitsterven gered werden door Carl Barnes, zelf half Cherokee. Dankzij het internet werd dit niet zomaar een liefhebberij, maar foto’s van zijn mais gingen viraal omdat ze zo spectaculair waren. Glass gem was klaarblijkelijk zelfs zo populair dat tijdens het hoogtepunt van glass gem als internetfenomeen in 2012 mensen belachelijk hoge prijzen…

View original post 662 woorden meer

Mijn onverwachte monster-courgette…

Hortus Brambonii

(English version here)

Deze welgevormde courgette komt van een plant in mijn pompoenveldje die daar ongeïnviteerd dit soort van vruchten produceert. Ik heb er eerlijk gezegd geen idee van wat er eigenlijk had moeten staan, want het labeltje is onleesbaar… Dat neemt niet weg dat hij best lekker is, en niet echt lelijk ook niet… ‘k Heb al wat exemplaren van de plant kunnen oogsten ook. En een keer wat bladeren gebruikt met ander Cucurbita-groen in een fijne Afrikaanse pompoenbladeren-pindakaas-stoofpot, wat nog steeds een aanrader is trouwens. Ik maak hem nog steeds met kipspiesjes en rijst, maar ooit ga ik eens proberen met fufu.

Maar het ging over mijn groen courgette-monster hier. Ik weet niet wat ik oorspronkelijk gezaaid heb, maar het is duidelijk dat het rasonzuiver courgette-zaad was. De plant heeft een half-bossige maar iets verder uitgroeiende groeiwijze dan een normale courgetteplant, dus ik veronderstel dat…

View original post 288 woorden meer

Nieuw: mijn fictie nu op het Orranderra weblog

Al mijn avonturen op het domein van fictie, zij het fantasie en scifi dan wel absurde sprookjes in zowel Engels als Nederlands zullen vanaf heden op Oranderra te vinden zijn.

Mijn filosofische, politieke en theologische gedachten gaan tegenwoordig vooral door op mijn Engelstalige blog door en alles wat met tuinieren te maken heeft zit op hortus brambonii.

Verder zijn er een aantal boekbesprekingen en andere recensies van mijn hand te vinden hier op cultuurshock.

En wie mijn muziek wil downloaden kan dat op http://bramcools.bandcamp.be

groeten

Bram

Kunstmatige ‘de-extinctie’ brengt geen ‘dierencultuur’ terug…

Even een losse gedachte…

Van verschillende kanten heb ik artikels gelezen over een zogenaamd ‘Project Lazarus’, dat zou moeten proberen om uitgestorven dieren terug te brengen door moderne DNA-technieken. Wetenschappers zijn zelfs al bezig met het terugbrengen van de in 1983 uitgestorven Australische maagbroedende kikker , wat een uniek beest was met het vermogen zijn (eh, haar) maag tijdelijk te veranderen in een orgaan dat functioneert als een baarmoeder…

Maar natuurlijk staan er wel wat spectaculairdere beesten op de lijst. Voor dinosaurussen is het spijtig genoeg te laat (sorry, geen Jurrasic park) maar dieren die recent zijn uitgestorven waarvan nog weefsel is bewaard gebleven, zoals de Wolharige mammoet, trekduif, buidelwolf, reuzenalk (de originele ‘pinguin’), oeros en dergelijke…

(en Waarom trouwens eigenlijk geen plant. De ‘glory pea’ bijvoorbeeld lijkt me een goede kandidaat)

Maar zelfs al kunnen we min of meer de soort terugbrengen, bij intelligentere soorten (vogels en zoogdieren zeker) is er het probleem van de ‘cultuur’ die verloren is, en die niet kan terugkomen. Alles wat een soort geleerd heeft en dat doorgegeven wordt op elke nieuwe generatie is compleet weg. Zoals mensen leren, groeien en zich ontwikkelen tot volwassen mensen op beide peilers van wat aangeleerd en ingeboren is (‘nurture’ en ‘nature’) zo is dat bij veel dieren ook. Denk aan de zang of de trekroute van vogels, het design van bepaalde nesten, specifieke tactieken van jacht of planten verzamelen of juist het ontwijken van roofdieren aangepast aan een bepaalde omgeving, en ga zo maar door…

Een oud Grieks verhaal vertelt over een koning die wilde weten wat de originele taal die de mens sprak, en die dus twee kinderen liet opvoeden door een ver verwijderde herder, die geen enkele taal mocht spreken met heb. De taal die ze tegen elkaar zouden spreken zou hij erkennen als de originele taal van de mens. Natuurlijk leerden de arme kinderen helemaal niet spreken en werden ze nooit ontwikkelde mensen…. Met bijvoorbeeld de trekduif of de mammoet zouden er gelijkaardige problemen zijn moesten we op één of andere manier een exemplaar of een groep exemplaren terugbrengen via DNA, ze zijn alles kwijt van cultuur en ervaring om te kunnen leven en komen in een totaal vreemde wereld terecht als een tabula rasa, terwijl we niet eens weten wat we hen zouden moeten proberen aan te leren…

Een oeros die je kloont en dan in de wei zet zal alleen maar een ongemakkelijke heel zielige koe zijn buiten haar element, net zoals het klonen van Socrates zijn gebeente ons niet veel zal leren over de oude grieken. Het is te hopen dat moesten we een soort terugbrengen en in een habitat brengen, dat ze in staat zijn vanuit tabula rase opnieuw te beginnen op één of andere manier, maar dat vraagt normaal een uitgebreide genenpoel waaruit de best aangepaste exemplaren zich kunnen voortplanten om zo een aangepast ras te geven. En ik twijfel eraan of een hele genenpoel terughalen in de mogelijkheden van de moderne wetenschap zit…

(Het idee om een neanderthaler of andere uitgestorven mensenras terug te brengen is natuurlijk nog problematisch. Het wezen dat gemaakt wordt is, een mens, een kind, dat mensenrechten heeft, en niet mag gezien worden als een zielloos experiment. En als het mislukt dan hebben wij een mens genaakt en lijden gegeven.)

Bram

De gevaarlijke irrationaliteit van ‘winstoptimalisatie eerst’.

When the Last Tree Is Cut Down, the Last Fish Eaten, and the Last Stream Poisoned, You Will Realize That You Cannot Eat Money (Indiaans spreekwoord)

Each one lost
is everyone’s loss you see
each one lost is a vital part of you and me
(Bruce Cockburn)

Ik las net een een interessant stukje op low impact man over het nut van stadslandbouw, en de  functies daarvan, waarvan ook de economische functie:

Tenslotte bleek ook dat stadslandbouw een ‘politieke functie’ kan hebben. Dit door te produceren buiten het dominante commercieel systeem, door zelf voedsel te telen en te verwerken, door voedselproductie terug uit het kapitalistisch model te halen.

Wat dat laatste betreft had ik toch een meningsverschil met Xavier Gellynck, een landbouwecononoom van de UGent. Hij vond dat een aantal mensen rond te tafel te veel vanuit emoties reageerden en stelde dat ons huidig voedselsysteem toch een erg efficiënt en rationeel systeem is waardoor het lukt onze bevolking ruimschoots te voeden. Toen ik vroeg om uit te leggen wat er rationeel is aan een systeem waar een derde van het voedsel wordt weggegooid, waar bijna een miljard mensen te weinig eten hebben en 1,2 miljard last heeft van obesitas, waar ontbossing en methaanproductie nefaste gevolgen hebben voor het klimaat en waar watervoorraden en bodem onherstelbare schade oplopen door de grootschalige productiemethodes was het antwoord dat het inderdaad logisch en rationeel is vanuit het oogpunt van winstmaximalisatie. En dit is nu eenmaal het leidend principe in onze wereld.

Een eerlijk antwoord in elk geval, wat impliceert dat zolang winstmaximalisatie als rationeel wordt gezien al de rest moet wijken. Ik hoop dus dat de studenten in de zaal begrepen hebben dat het over veel meer gaat dan tomaten kweken in pet-flessen. Het gaat uiteindelijk om het in vraag stellen van een verwoestend voedselsysteem en het lokaal opbouwen van alternatieven. Voedsel kan dus een belangrijke rol spelen in de noodzakelijke transitie. De keuze voor wat je eet is dus meer een meer een politieke daad.

Behoorlijk beangstigend en allesbehalve rationeel vind ik die manier van denken, en een beetje beschamend voor zij die in de neo-verlichtingstraditie ronddartelen dat ze het idee van de rationaliteit op deze manier laten verwateren en ontzenuwen.  Rationeel zou zijn om naar alle factoren te kijken en ze allemaal hun belang te geven, en winstbejag, zeker als het maar voor een kleine elite is, als een redelijk lage menselijke drift laten balanceren door en zelfs overschaduwen met meer belangrijke dingen als zorg voor onze gezondheid, het millieu, onze broers en zussen die ergens geboren zijn waar ze het minder goed hebber, etc…  De economie is een realiteit, ja, maar zeker niet de enige, en op termijn ook niet de belangrijkste.  Dat mensen door het onrecht in onze economische systemen die gebaseerd zijn op winstoptimalisatie sterven, en dat hele ecosystemen kapotgaan laat zien dat het laten primeren van winstoptimalisatie boven alles niet alleen irrationeel is, maar ook suïcidaal, waarbij het spijtig genoeg  niet de mensen die wel profiteren van de winst treft, maar vooral andere mensen, niet-menselijke aardlingen en ecosystemen. De realiteit is veel groter dan de economie, en dieren die uitsterven, kinderen die van de honger sterven terwijl er eten wordt weggegooid, zeeëen die opwarmen en verzuren, mensen die lijden aan allerlei welvaartsziekten door de ongezondheid van ons industrieel eten zijn meer reëel dan een ‘idee als geld dat vooral tussen onze oren bestaat.

In de oude tijden waren en barbaren die kinderen offerden aan de Moloch, wat een barbaars en dom idee was, maar niet zo barbaars en dom als een planeet (en heel veel medemensen) opofferen aan een kinderachtig idee als ‘winstoptimalisatie’, op zich een leugenachtig woord, als een paar mensen ergens geldelijke winst mee maken en al de rest verliest is er globaal gezien als we rationeel kijken helemaal GEEN WINST. Eigenlijk is het alleen weer een nieuwe incarnatie van wat Jezus de Mammon noemde…

Om een andere spreuk die van Jezus stamt te reparafraseren: ‘De mens (en de natuur)  is er niet voor de economie, de economie is er voor de mens (en de natuur)’. De ‘wetten van de markt’ zoals die door sommigen worden geïnterpreteerd zijn geen ijzeren wetten die gevolgd moeten worden voor alles. De menselijkheid moet voor alles, en de moderne wetenschap en techniek is op een heel gesofistikeerde manier in staat om allerlei natuurwetten te omzeilen, dus waarom zouden we de ‘economische wetten’ als een in steen gegoten wet zien?

Eigenlijk is het helemaal niet grappig, we sturen de planeet naar de haaien (die zelf ook uitsterven) en doen nog of het rationeel is ook. Spijtig dat hiermee heel de basis van het verlichtingsdenken waar ze zich op willen baseren mee wordt ondergraven, want uiteindelijk is het alleen maar het verdedigen van een irrationele traditie. Heel dit valse evangelie van winstoptimalisatie is gewoon een dominante manier van denken in onze cultuur die het status quo en bepaalde mensen die her zelf het meeste uithalen beschermt terwijl de rest van de schepping eronder lijdt en kreunt!

We moeten deze leugen en dit kinderlijk gecentreerd denken ontmaskeren voor het onze planeet kost!

peace

Bram